Największe hity w CANAL+ online. Przypomnij sobie najbardziej znanych zwycięzców Złotych Globów
„Duchy Inisherin”, „Wszystko wszędzie naraz”, „Babilon”, „Pam i Tommy”, „Zbrodnie po sąsiedzku” – to tylko niektóre z produkcji nominowanych do Złotych Globów. Gala wręczenia jednych z najważniejszych nagród filmowych odbyła się 10 stycznia. W tym czasie przypomnijmy sobie najbardziej pamiętne pozycje, które przeszły do historii kina i mają na koncie laury przyznawane przez Hollywood Foreign Press Association.
Titanic
Na początek – klasyka. Podczas gali w roku 1998 uzyskaliśmy przedsmak wielu nagród, które miały spłynąć na epicki film w reżyserii Jamesa Camerona. Statuetkę otrzymał reżyser, nagrodzono film (w kategorii „najlepszy dramat”), kompozytora muzyki (James Horner), a także Celine Dion za jeden z największych hitów – „My Heart Will Go On”. To romantyczna opowieść o miłości Rose DeWitt Bukater (granej przez Kate Winslet, a także w odsłonie po latach – przez Glorię Stuart) oraz Jacka Dawsona (w tej roli Leonardo di Caprio).
17-letnia Rose, która wsiada w Southampton na pokład RMS Titanic, udaje się z narzeczonym (Billy Zane) do Stanów Zjednoczonych. Jest jednak w nieszczęśliwym i toksycznym związku. Podczas dziewiczego rejsu zakochuje się w pasażerze trzeciej klasy, który trafił na pokład w ostatniej chwili. Okazuje się, że wrażliwość artystyczna Jacka robi wrażenie na Rose, która zaczyna spędzać z nim coraz więcej czasu…
To jeden z trzech filmów (obok „Ben Hura” i „Władcy Pierścieni: Powrotu Króla”), który później otrzymał aż 11 Oscarów.
Belfast
Opowieść o stolicy Irlandii Północnej była jedną z największych grudniowych premier w CANAL+ online (o filmie Kennetha Branagha piszemy na CANAL+ | blog, czytaj więcej.
W zeszłym roku wybitny brytyjski reżyser (znany też z aktorskiej roli Gilderoya Lockharta w filmie „Harry Potter i Komnata Tajemnic”, produkcji „Sztuka Latania” u boku Heleny Bonham Carter, czy też występu podczas tworzonej przez Danny’ego Boyle’a ceremonii otwarcia igrzysk olimpijskich w Londynie w 2012 roku) otrzymał statuetkę za najlepszy scenariusz (podobnie było też na gali Oscarów). Lata pracy, które m.in. uświetniły w CV takie filmy, jak „Thor” z Chrisem Hemsworthem i Natalie Portman, a także „Pojedynek” z Michaelem Caine’em i Jude’em Lawem, opłaciły się.
Branagh wraz ze świetną obsadą (z Jamie’em Dornanem na czele) zaprasza nas do roku 1969, a czarno-biała produkcja oddaje idealnie klimat miasta. W Ulsterze zaczynają się kształtować nienawistne nastroje. Buddy dorasta w skromnej, szczęśliwej rodzinie. 9-letni Buddy staje się obserwatorem narastającego konfliktu. W Irlandii Północnej katoliccy nacjonaliści chcą coraz mocniej zjednoczenia z niepodległą Irlandią i podporządkowania Dublinowi. Z kolei protestanccy unioniści nadal chcieli pozostania przy królowej Elżbiecie II, jako część Zjednoczonego Królestwa (którym Irlandia Północna pozostaje do dziś)…
Diabeł ubiera się u Prady
Złoty Glob dla najlepszej aktorki w komedii lub musicalu, czyli Meryl Streep nie był przypadkiem. Rola Mirandy Priestley jest ucieleśnieniem wymagającej szefowej, a towarzyszące jej Emily Blunt (nominowana w kategorii „najlepsza aktorka drugoplanowa”) i Anne Hathaway (główna bohaterka, Andrea Sachs) dotrzymują dzielnie kroki jednej z rekordzistek w historii gal Oscarowych (21 nominacji do tej nagrody).
Andrea jest absolwentka dziennikarstwa i wchodzi do redakcji „Runway” z marszu, nie okazując absolutnego zainteresowania modą. Szybko przekonuje się, że Priestley nie nosi tytułu najbardziej wpływowej kobiety świata mody przez przypadek. Tutaj wpływ na awans mają precenzja, dbałość o szczegóły i perfekcyjna organizacja pod najbardziej dziwaczne (choć redaktor naczelna wcale nie uważa ich za takowe) zachcianki. Emily Charlton (grana przez Blunt) już jest pochłonięta klimatem tej pracy, a Andrea dopiero ma się przekonać, jak bardzo doświadczenie w „Runway” ją odmieni…
Pani Doubtfire
W 1994 roku film o gosposi-mężczyźnie w przebraniu wywalczył nagrody w dwóch kategoriach: nieodżałowany Robin Williams zdobył ją jako najlepszy aktor w komedii lub musicalu, a „Pani Doubtfire” również wśród filmów tego pokroju okazała się najlepszą produkcją.
Daniel Hillard (odgrywany przez Williamsa) dopiero po czternastu latach małżeństwa spostrzega, jak bardzo nie dbał o rodzinę i związek z Mirandą. Jest już wtedy za późno, gdyż żona wnosi pozew o rozwód. Co może teraz zrobić Daniel, którego kontakt z trójką dzieci (Lydią, Chrisem i Natalie) zostaje ograniczony tylko do jednego razu w tygodniu? Wpada na… kolejny z pozoru lekkomyślny pomysł.
Staje się Euphegenią Doubtfire, gospodynią domową i opiekunką dzieci. Przygoda sprawia, że Hillard – mimo wpadek – ulega przemianie w bardziej odpowiedzialnego i rozważnego, a pociechy szybko zaczynają żywić sympatię do pani Doubtfire. Czy jednak tajemnica Daniela zostanie nieodkryta?