Koszykówka

Polak grający w San Antonio Spurs to zawsze świetna okazja, by w pełni zanurzyć się w świecie najlepszej koszykarskiej ligi świata. Jest proste rozwiązanie, które pozwala to zrobić bez zarywania wszystkich nocy.

core/paragraph

Polak grający w San Antonio Spurs to zawsze świetna okazja, by w pełni zanurzyć się w świecie najlepszej koszykarskiej ligi świata. Jest proste rozwiązanie, które pozwala to zrobić bez zarywania wszystkich nocy.

core/heading

Bądźmy ze sobą szczerzy. Wszyscy jesteśmy kibicami sportu, ale każdy z nas się różni. I czasem nie jesteśmy zadowoleni z tego, jakie spotkanie znalazło się akurat w telewizyjnej ramówce. Ktoś, bazując na oglądalnościach, stwierdził, że warto pokazać mecz Barcelony z Robertem Lewandowskim, a my akurat jesteśmy kibicami Elche. W CANAL+ leci transmisja meczu Igi Świątek, podczas gdy nas fascynuje styl Coco Gauff. Albo wszędzie lecą tylko transmisje spotkań San Antonio Spurs, bo gra tam <a href="https://pl.canalplus.com/blog/artykuly/sport/jeremy-sochan-i-jego-kamienie-milowe-jak-pierwszy-polak-od-czasow-marcina-gortata-trafil-do-nba" target="_blank" rel="noreferrer noopener">Jeremy Sochan</a>, ale my wolelibyśmy oglądać Boston Celtics, bo od dziecka spaliśmy w ich pościeli. Jesteśmy inni.

Bądźmy ze sobą szczerzy. Wszyscy jesteśmy kibicami sportu, ale każdy z nas się różni. I czasem nie jesteśmy zadowoleni z tego, jakie spotkanie znalazło się akurat w telewizyjnej ramówce. Ktoś, bazując na oglądalnościach, stwierdził, że warto pokazać mecz Barcelony z Robertem Lewandowskim, a my akurat jesteśmy kibicami Elche. W CANAL+ leci transmisja meczu Igi Świątek, podczas gdy nas fascynuje styl Coco Gauff. Albo wszędzie lecą tylko transmisje spotkań San Antonio Spurs, bo gra tam <a href="https://pl.canalplus.com/blog/artykuly/sport/jeremy-sochan-i-jego-kamienie-milowe-jak-pierwszy-polak-od-czasow-marcina-gortata-trafil-do-nba" target="_blank" rel="noreferrer noopener">Jeremy Sochan</a>, ale my wolelibyśmy oglądać Boston Celtics, bo od dziecka spaliśmy w ich pościeli. Jesteśmy inni.

<h2>SKĄD SIĘ WZIĄŁ LEAGUE PASS NBA?</h2>

Coś, co w dobie platform VOD, muzyki na żądanie i aplikacji dających dostęp do wszystkiego jednym kliknięciem, jest już oczywiste, blisko trzy dekady temu takie nie było. Marketingowcy NBA jednak już w pierwszej połowie lat 90. doszli do wniosku, że dostęp do ligi trzeba personalizować, zamiast tylko sprzedawać prawa do transmisji kolejnym telewizjom. Tak w 1994 roku powstała pierwsza forma <a href="https://kup.pl.canalplus.com/pl/nba" target="_blank" rel="noreferrer noopener">NBA League Pass</a>. Przez pierwsze lata to rozwiązanie pozwalające oglądać konkretne mecze w wybranej przez widza porze funkcjonowało tylko w obrębie Stanów Zjednoczonych, ale z czasem oraz wraz z rozwojem internetu pomogło w międzynarodowej ekspansji ligi. Od 2008 roku NBA League Pass zaczął też być dostępny w 19 krajach poza USA, systematycznie poszerzając zasięg.

Coś, co w dobie platform VOD, muzyki na żądanie i aplikacji dających dostęp do wszystkiego jednym kliknięciem, jest już oczywiste, blisko trzy dekady temu takie nie było. Marketingowcy NBA jednak już w pierwszej połowie lat 90. doszli do wniosku, że dostęp do ligi trzeba personalizować, zamiast tylko sprzedawać prawa do transmisji kolejnym telewizjom. Tak w 1994 roku powstała pierwsza forma <a href="https://kup.pl.canalplus.com/pl/nba" target="_blank" rel="noreferrer noopener">NBA League Pass</a>. Przez pierwsze lata to rozwiązanie pozwalające oglądać konkretne mecze w wybranej przez widza porze funkcjonowało tylko w obrębie Stanów Zjednoczonych, ale z czasem oraz wraz z rozwojem internetu pomogło w międzynarodowej ekspansji ligi. Od 2008 roku NBA League Pass zaczął też być dostępny w 19 krajach poza USA, systematycznie poszerzając zasięg.

League Pass NBA daje użytkownikom władzę nad ich ulubioną ligą koszykarską. Daje prostą odpowiedź na pytanie, gdzie oglądać mecze NBA. Pozwala śledzić wydarzenia na żywo oraz z odtworzenia. Dla nocnych marków wstawanie nad ranem, by obejrzeć mecz Sochana w Spurs, nie jest pewnie wielkim problemem, ale nie wszyscy mogą sobie na to pozwolić. League Pass daje im dostęp do wszystkich spotkań o dowolnej porze. Oferuje też przepastne archiwa najlepszej koszykarskiej ligi świata z poprzednich sezonów, skróty meczów oraz wycinki najefektowniejszych akcji. Nie ma lepszego rozwiązania, by być z NBA na bieżąco, nie zarywając przy tym każdej nocy.

League Pass NBA daje użytkownikom władzę nad ich ulubioną ligą koszykarską. Daje prostą odpowiedź na pytanie, gdzie oglądać mecze NBA. Pozwala śledzić wydarzenia na żywo oraz z odtworzenia. Dla nocnych marków wstawanie nad ranem, by obejrzeć mecz Sochana w Spurs, nie jest pewnie wielkim problemem, ale nie wszyscy mogą sobie na to pozwolić. League Pass daje im dostęp do wszystkich spotkań o dowolnej porze. Oferuje też przepastne archiwa najlepszej koszykarskiej ligi świata z poprzednich sezonów, skróty meczów oraz wycinki najefektowniejszych akcji. Nie ma lepszego rozwiązania, by być z NBA na bieżąco, nie zarywając przy tym każdej nocy.

Możliwość oglądania wszystkich meczów NBA w sezonie 2022/23, w tym 150 z polskim komentarzem, kosztuje 450 złotych rocznie (płatne z góry). Dzięki specjalnej ofercie zakup <a href="https://kup.pl.canalplus.com/pl/nba" target="_blank" rel="noreferrer noopener">NBA League Pass</a> odblokowuje też dostęp do <a href="https://kup.pl.canalplus.com/pl/nba" target="_blank" rel="noreferrer noopener">CANAL+ online</a>. To oznacza, że za tę cenę (w przeliczeniu jest to tylko 37,5 zł miesięcznie), można nie tylko obejrzeć wszystkie mecze Polaka w NBA, ale też o wiele więcej. A dla tych, którzy chcą pozostać przy tradycyjnych transmisjach, dobrej koszykówki też oczywiście nie zabraknie. Najbliższy mecz NBA, który pokażemy, odbędzie się już w czwartek, gdy <a href="https://www.canalplus.com/pl/sport/brooklyn-nets-dallas-mavericks/h/12979603_70029" target="_blank" rel="noreferrer noopener">Brooklyn Nets zagrają z Dallas Mavericks</a>. Początek transmisji w CANAL+ Sport o 1.30.

Możliwość oglądania wszystkich meczów NBA w sezonie 2022/23, w tym 150 z polskim komentarzem, kosztuje 450 złotych rocznie (płatne z góry). Dzięki specjalnej ofercie zakup <a href="https://kup.pl.canalplus.com/pl/nba" target="_blank" rel="noreferrer noopener">NBA League Pass</a> odblokowuje też dostęp do <a href="https://kup.pl.canalplus.com/pl/nba" target="_blank" rel="noreferrer noopener">CANAL+ online</a>. To oznacza, że za tę cenę (w przeliczeniu jest to tylko 37,5 zł miesięcznie), można nie tylko obejrzeć wszystkie mecze Polaka w NBA, ale też o wiele więcej. A dla tych, którzy chcą pozostać przy tradycyjnych transmisjach, dobrej koszykówki też oczywiście nie zabraknie. Najbliższy mecz NBA, który pokażemy, odbędzie się już w czwartek, gdy <a href="https://www.canalplus.com/pl/sport/brooklyn-nets-dallas-mavericks/h/12979603_70029" target="_blank" rel="noreferrer noopener">Brooklyn Nets zagrają z Dallas Mavericks</a>. Początek transmisji w CANAL+ Sport o 1.30.

acf/share-block

acf/related-articles

League Pass NBA, czyli jak oglądać wszystkie mecze Jeremy’ego Sochana w NBA

Co za czasy, by być polskim kibicem. Ledwo Robert Lewandowski został <a href="https://pl.canalplus.com/blog/artykuly/sport/debiuty-w-el-clasic">pierwszym Polakiem w El Clasico</a>, a już możemy się emocjonować debiutem Jeremy’ego Sochana w najlepszej koszykarskiej lidze świata. Jakie były najważniejsze momenty na drodze naszego reprezentanta do San Antonio Spurs? O tym w swoim najnowszym tekście pisze&nbsp;Jakub Kręcidło.

Co za czasy, by być polskim kibicem. Ledwo Robert Lewandowski został <a href="https://pl.canalplus.com/blog/artykuly/sport/debiuty-w-el-clasic">pierwszym Polakiem w El Clasico</a>, a już możemy się emocjonować debiutem Jeremy’ego Sochana w najlepszej koszykarskiej lidze świata. Jakie były najważniejsze momenty na drodze naszego reprezentanta do San Antonio Spurs? O tym w swoim najnowszym tekście pisze&nbsp;Jakub Kręcidło.

Jeremy Sochan urodził się w Oklahomie. Dorastał w Wielkiej Brytanii. Koszykarskie szlify zebrał w Niemczech. I reprezentuje Polskę. W nocy ze środy na czwartek Jeremy Sochan zadebiutuje w NBA i zrobi to dokładnie 5345 dni po Marcinie Gortacie, naszym ostatnim debiutancie w NBA. A oto jak wyglądała jego droga do najlepszej koszykarskiej ligi świata.

Jeremy Sochan urodził się w Oklahomie. Dorastał w Wielkiej Brytanii. Koszykarskie szlify zebrał w Niemczech. I reprezentuje Polskę. W nocy ze środy na czwartek Jeremy Sochan zadebiutuje w NBA i zrobi to dokładnie 5345 dni po Marcinie Gortacie, naszym ostatnim debiutancie w NBA. A oto jak wyglądała jego droga do najlepszej koszykarskiej ligi świata.

Mama – koszykarka. Nieżyjący już biologiczny ojciec – koszykarz na poziomie uniwersyteckim. Dziadek – koszykarski działacz. Łatwo wyciągnąć wniosek, dlaczego Jeremy został koszykarzem, ale byłoby to zbyt pochopne. Mama Aneta oraz Wiktor, ojczym Sochana, wychowywali go w duchu sportu, jednak do niczego nie zmuszali. Zawodnik, którego debiut w San Antonio Spurs będzie można oglądać w CANAL+Sport (czwartek, 1.30) jako dziecko uprawiał praktycznie wszystkie możliwe dyscypliny, z piłką nożną, futbolem amerykańskim czy skokiem w dal na czele. Koszykówkę wybrał dość późno. Profesjonalne treningi zaczął dopiero w wieku piętnastu lat w akademii Itchen w Southampton. I od tego momentu Polak grający w NBA nie oglądał się za siebie.

Mama – koszykarka. Nieżyjący już biologiczny ojciec – koszykarz na poziomie uniwersyteckim. Dziadek – koszykarski działacz. Łatwo wyciągnąć wniosek, dlaczego Jeremy został koszykarzem, ale byłoby to zbyt pochopne. Mama Aneta oraz Wiktor, ojczym Sochana, wychowywali go w duchu sportu, jednak do niczego nie zmuszali. Zawodnik, którego debiut w San Antonio Spurs będzie można oglądać w CANAL+Sport (czwartek, 1.30) jako dziecko uprawiał praktycznie wszystkie możliwe dyscypliny, z piłką nożną, futbolem amerykańskim czy skokiem w dal na czele. Koszykówkę wybrał dość późno. Profesjonalne treningi zaczął dopiero w wieku piętnastu lat w akademii Itchen w Southampton. I od tego momentu Polak grający w NBA nie oglądał się za siebie.

Skoro w Anglii piętnastoletni Sochan grał przeciwko dorosłym rywalom na drugim poziomie rozgrywkowym, nie mogło dziwić, że nad rywalami w swoim wieku kompletnie dominował. W 2019 roku skrzydłowy pojechał z polską reprezentacją U16 na mistrzostwa Europy dywizji B. Zespół wrócił z nich ze złotym medalem, a Jeremy z nagrodą dla najlepszego zawodnika. Ten turniej był jednym z przełomowych momentów w karierze Sochana, który imponował na oczach skautów z całego świata i szybko został za to nagrodzony zaproszeniem do pracy w amerykańskiej La Lumiere – prestiżowym liceum, którego reputacja szybko rośnie, bo to tam uczyli się Jaden Ivey, Jaren Jackson Jr. czy Jordan Poole, dzisiejsi gracze NBA. Sochan to nie pierwszy Polak w NBA, ale pierwszy, który odbywał szlify w tej akademii.

Skoro w Anglii piętnastoletni Sochan grał przeciwko dorosłym rywalom na drugim poziomie rozgrywkowym, nie mogło dziwić, że nad rywalami w swoim wieku kompletnie dominował. W 2019 roku skrzydłowy pojechał z polską reprezentacją U16 na mistrzostwa Europy dywizji B. Zespół wrócił z nich ze złotym medalem, a Jeremy z nagrodą dla najlepszego zawodnika. Ten turniej był jednym z przełomowych momentów w karierze Sochana, który imponował na oczach skautów z całego świata i szybko został za to nagrodzony zaproszeniem do pracy w amerykańskiej La Lumiere – prestiżowym liceum, którego reputacja szybko rośnie, bo to tam uczyli się Jaden Ivey, Jaren Jackson Jr. czy Jordan Poole, dzisiejsi gracze NBA. Sochan to nie pierwszy Polak w NBA, ale pierwszy, który odbywał szlify w tej akademii.

Ze względu na pandemię Sochan przerwał naukę w La Lumiere. To mógł być moment zwrotny jego kariery, ale – na szczęście – i tu podjął słuszną decyzję. Jeremy pozostał w Europie, tłumacząc, że „sytuacja pandemiczna jest w niej znacznie lepsza niż w USA”. Polak związał się z Orange Academy, szkółką niemieckiego klubu Ratiopharmie Ulm słynącego ze szlifowania talentów. Grał tam na tyle dobrze, że zadebiutował w dorosłej reprezentacji Polski w koszykówce i to z przytupem, bo został najmłodszym zawodnikiem w jej historii (17 lat, 9 miesięcy i 1 dzień; w debiucie zdobył 18 punktów, miał trzy zbiórki, asystę i dwa bloki). Niemcy byli zainteresowani zatrzymaniem skrzydłowego, ale ten dostał oferty stypendiów od wielu amerykańskich uniwersytetów, z Kansas, Michigan State, Arizoną czy Florida State na czele. Ostatecznie, zdecydował się postawić na Baylor. I to też była znakomita decyzja.

Ze względu na pandemię Sochan przerwał naukę w La Lumiere. To mógł być moment zwrotny jego kariery, ale – na szczęście – i tu podjął słuszną decyzję. Jeremy pozostał w Europie, tłumacząc, że „sytuacja pandemiczna jest w niej znacznie lepsza niż w USA”. Polak związał się z Orange Academy, szkółką niemieckiego klubu Ratiopharmie Ulm słynącego ze szlifowania talentów. Grał tam na tyle dobrze, że zadebiutował w dorosłej reprezentacji Polski w koszykówce i to z przytupem, bo został najmłodszym zawodnikiem w jej historii (17 lat, 9 miesięcy i 1 dzień; w debiucie zdobył 18 punktów, miał trzy zbiórki, asystę i dwa bloki). Niemcy byli zainteresowani zatrzymaniem skrzydłowego, ale ten dostał oferty stypendiów od wielu amerykańskich uniwersytetów, z Kansas, Michigan State, Arizoną czy Florida State na czele. Ostatecznie, zdecydował się postawić na Baylor. I to też była znakomita decyzja.

acf/post-gallery

Sochan trafił do Baylor Bears kilka miesięcy po zdobyciu przez tę drużynę mistrzostwa NCAA. Przewidywano, że Polak spędzi w szkole przynajmniej dwa lata, jednak wystarczył tylko rok. I wcale nie był to rok idealny, bo Bears nie obronili mistrzostwa, a skrzydłowy długo leczył kontuzję i tylko raz wyszedł w pierwszej piątce. Imponujący warunkami fizycznymi koszykarz zdążył pokazać swoją wszechstronność, szczególnie w obronie, a oczekiwania z nim związane błyskawicznie rosły. Na początku sezonu eksperci spodziewali się, że Polak zostanie wybrany w naborze do ligi w 2023 roku i że trafi do niej w granicach 40-50 wyboru. Kilka miesięcy później nikt nie zakładał scenariusza, w którym Sochan miałby spędzić w Baylor drugi rok, a skrzydłowy był pewniakiem do zostania wybranym w czołówce draftu do najlepszej koszykarskiej ligi świata. Jeremy Sochan i jego rodzina związali się z renomowaną agencją Tanner Sports, zamykając sobie drogę do powrotu na uczelnię, a NBA zaprosiła go do tzw. green roomu – pokoju, w którym w sali pod sceną, w której siedzi dwudziestu pewniaków do zostania wybranymi w pierwszej rundzie draftu.

Sochan trafił do Baylor Bears kilka miesięcy po zdobyciu przez tę drużynę mistrzostwa NCAA. Przewidywano, że Polak spędzi w szkole przynajmniej dwa lata, jednak wystarczył tylko rok. I wcale nie był to rok idealny, bo Bears nie obronili mistrzostwa, a skrzydłowy długo leczył kontuzję i tylko raz wyszedł w pierwszej piątce. Imponujący warunkami fizycznymi koszykarz zdążył pokazać swoją wszechstronność, szczególnie w obronie, a oczekiwania z nim związane błyskawicznie rosły. Na początku sezonu eksperci spodziewali się, że Polak zostanie wybrany w naborze do ligi w 2023 roku i że trafi do niej w granicach 40-50 wyboru. Kilka miesięcy później nikt nie zakładał scenariusza, w którym Sochan miałby spędzić w Baylor drugi rok, a skrzydłowy był pewniakiem do zostania wybranym w czołówce draftu do najlepszej koszykarskiej ligi świata. Jeremy Sochan i jego rodzina związali się z renomowaną agencją Tanner Sports, zamykając sobie drogę do powrotu na uczelnię, a NBA zaprosiła go do tzw. green roomu – pokoju, w którym w sali pod sceną, w której siedzi dwudziestu pewniaków do zostania wybranymi w pierwszej rundzie draftu.

Sochan w green roomie nie nasiedział się zbyt długo. Został wybrany z 9. numerem draftu przez San Antonio Spurs – klub będący obecnie w przebudowie, ale też klub legendarny, z fenomenalnym trenerem Greggiem Popovichem i długą listą zawodników, którzy dzięki grze w Teksasie rozwinęli swoje talenty do nadspodziewanie wysokiego poziomu. A Sochan potencjał ma, choć trzeba go oszlifować. Polak imponuje warunkami fizycznymi. Znakomicie porusza się po parkiecie. Jest świetny w defensywie. Dobrze rozgrywa i gra na zbiórce. Jest, jak mawiają Amerykanie, niczym szwajcarski zegarek – umie wszystko. No, prawie wszystko, bo do poprawy jest rzut. Ale ten ma przyjść z czasem. A akurat czasu nasz koszykarz ma mnóstwo, bo niedawno skończył 19 lat i w tym sezonie w NBA będzie tylko siedmiu zawodników młodszych niż on. Nikt z tej siódemki najprawdopodobniej nie wyjdzie jednak w pierwszej piątce swojego zespołu – a właśnie to zrobi Sochan, który w trakcie przygotowań do sezonu „kupił” trenera Popovicha i ma być ważnym elementem Spurs nie tylko w rywalizacji z Charlotte Hornets (transmisja w CANAL+ Sport od 1.30 w nocy ze środy na czwartek), ale i w długofalowej perspektywie. Mecze Jeremy'ego Sochana przez cały debiutancki sezon w NBA będzie można oglądać na antenach CANAL+ i w sekcji <a href="https://www.canalplus.com/pl/sport/nba/" target="_blank" rel="noreferrer noopener">NBA w CANAL+ online</a>.

Sochan w green roomie nie nasiedział się zbyt długo. Został wybrany z 9. numerem draftu przez San Antonio Spurs – klub będący obecnie w przebudowie, ale też klub legendarny, z fenomenalnym trenerem Greggiem Popovichem i długą listą zawodników, którzy dzięki grze w Teksasie rozwinęli swoje talenty do nadspodziewanie wysokiego poziomu. A Sochan potencjał ma, choć trzeba go oszlifować. Polak imponuje warunkami fizycznymi. Znakomicie porusza się po parkiecie. Jest świetny w defensywie. Dobrze rozgrywa i gra na zbiórce. Jest, jak mawiają Amerykanie, niczym szwajcarski zegarek – umie wszystko. No, prawie wszystko, bo do poprawy jest rzut. Ale ten ma przyjść z czasem. A akurat czasu nasz koszykarz ma mnóstwo, bo niedawno skończył 19 lat i w tym sezonie w NBA będzie tylko siedmiu zawodników młodszych niż on. Nikt z tej siódemki najprawdopodobniej nie wyjdzie jednak w pierwszej piątce swojego zespołu – a właśnie to zrobi Sochan, który w trakcie przygotowań do sezonu „kupił” trenera Popovicha i ma być ważnym elementem Spurs nie tylko w rywalizacji z Charlotte Hornets (transmisja w CANAL+ Sport od 1.30 w nocy ze środy na czwartek), ale i w długofalowej perspektywie. Mecze Jeremy'ego Sochana przez cały debiutancki sezon w NBA będzie można oglądać na antenach CANAL+ i w sekcji <a href="https://www.canalplus.com/pl/sport/nba/" target="_blank" rel="noreferrer noopener">NBA w CANAL+ online</a>.

autor:&nbsp;Jakub Kręcidło&nbsp;[CANAL+]

autor:&nbsp;Jakub Kręcidło&nbsp;[CANAL+]

acf/post-tags

Sport

Jeremy Sochan i jego kamienie milowe. Jak pierwszy Polak od czasów Marcina Gortata trafił do NBA

eventy sportowe, nowinki lub np. wszystkie ważne mecze które odbędą się we wrześniu (bez podziału na ligę)

Aktualności

LaLiga Santander

Ligue 1

Ludzie sportu

Piłka nożna

Premier League

Serie A

Tenis

Klątwa mistrza? Być może coś jest na rzeczy. Ostatnią reprezentacją, której udało się obronić mistrzowski tytuł była Brazylia w 1962. Co więcej, czterech z pięciu ostatnich mistrzów świata nie wyszło z grupy w kolejnej edycji mundialu, taki smutny los spotykał Francję w 2002 roku, Włochy w 2010 roku, Hiszpanię w 2014 i Niemcy w 2018. Francja chciałaby oszukać przeznaczenie, ale złośliwy los ciągle rzuca jej kłody pod nogi. Kłopoty zaczęły się miesiące temu, a nasiliły przy okazji wrześniowego zgrupowania kadry na mecze Ligi Narodów. Didier Deschamps, selekcjoner „Trójkolorowych”, nie mógł wówczas skorzystać z aż 15 kontuzjowanych graczy! Wśród nich byli między innymi leczący urazy od dłuższego czasu pomocnicy N’Golo Kante i Paul Pogba – kluczowe postaci zespołu, który w 2018 roku zdobywał mistrzostwo świata. Kante pracował za dwóch, Pogba był prawdziwym liderem drużyny. Szybko stało się jasne, że obaj nie zdążą się wykurować na mundial. I posypało się. Najpierw kontuzja wykluczyła rezerwowego bramkarza Mike’a Maignana, Presnel Kimpembe, mimo rozegranych kilkudziesięciu minut w ostatniej kolejce ligowej w barwach PSG, już na zgrupowaniu kadry po badaniach lekarskich i rozmowie ze sztabem medycznym wywiesił białą flagę. Na jednym z ostatnich treningów przed wylotem do Kataru w ośrodku treningowym federacji francuskiej w Clairefontaine urazu kolana nabawił się Christopher Nkunku, najlepszy piłkarz ubiegłego sezonu w Bundeslidze. Do samolotu lecącego do Kataru wsiedli Raphael Varane, wracający po kontuzji lider obrony i Karim Benzema zdobywca Złotej Piłki. Ten ostatni nie dokończył swojego pierwszego treningu z drużyną, dzień przed rozpoczęciem mundialu. Pogba, Kante, Maignan, Kimpembe, Nkunku, Benzema… i to nie wszystko. W pierwszym meczu na katarskim turnieju poważnego urazu nabawił się Lucas Hernandez. To w sumie 7 nieobecnych, w tym 5 z podstawowego składu.

Klątwa mistrza? Być może coś jest na rzeczy. Ostatnią reprezentacją, której udało się obronić mistrzowski tytuł była Brazylia w 1962. Co więcej, czterech z pięciu ostatnich mistrzów świata nie wyszło z grupy w kolejnej edycji mundialu, taki smutny los spotykał Francję w 2002 roku, Włochy w 2010 roku, Hiszpanię w 2014 i Niemcy w 2018. Francja chciałaby oszukać przeznaczenie, ale złośliwy los ciągle rzuca jej kłody pod nogi. Kłopoty zaczęły się miesiące temu, a nasiliły przy okazji wrześniowego zgrupowania kadry na mecze Ligi Narodów. Didier Deschamps, selekcjoner „Trójkolorowych”, nie mógł wówczas skorzystać z aż 15 kontuzjowanych graczy! Wśród nich byli między innymi leczący urazy od dłuższego czasu pomocnicy N’Golo Kante i Paul Pogba – kluczowe postaci zespołu, który w 2018 roku zdobywał mistrzostwo świata. Kante pracował za dwóch, Pogba był prawdziwym liderem drużyny. Szybko stało się jasne, że obaj nie zdążą się wykurować na mundial. I posypało się. Najpierw kontuzja wykluczyła rezerwowego bramkarza Mike’a Maignana, Presnel Kimpembe, mimo rozegranych kilkudziesięciu minut w ostatniej kolejce ligowej w barwach PSG, już na zgrupowaniu kadry po badaniach lekarskich i rozmowie ze sztabem medycznym wywiesił białą flagę. Na jednym z ostatnich treningów przed wylotem do Kataru w ośrodku treningowym federacji francuskiej w Clairefontaine urazu kolana nabawił się Christopher Nkunku, najlepszy piłkarz ubiegłego sezonu w Bundeslidze. Do samolotu lecącego do Kataru wsiedli Raphael Varane, wracający po kontuzji lider obrony i Karim Benzema zdobywca Złotej Piłki. Ten ostatni nie dokończył swojego pierwszego treningu z drużyną, dzień przed rozpoczęciem mundialu. Pogba, Kante, Maignan, Kimpembe, Nkunku, Benzema… i to nie wszystko. W pierwszym meczu na katarskim turnieju poważnego urazu nabawił się Lucas Hernandez. To w sumie 7 nieobecnych, w tym 5 z podstawowego składu.

Niewiele reprezentacji na świecie poradziłoby sobie w tak trudnej sytuacji. Jak poradzi sobie Francja? W meczu z Australią poradziła sobie doskonale, co świadczy o ogromnej liczbie świetnych piłkarzy, z których może wybierać selekcjoner, ale pamiętajmy, że pierwszy rywal „Trójkolorowych” na mundialu poprzeczki za wysoko nie zawiesił. Z Australią na środku obrony zagrał duet Dayot Upamecano (24 lata) - Ibrahima Konate (23). Obaj pochodzą z regionu paryskiego, obaj młodo wyjechali z ojczyzny do RB Lipsk, obaj ponad rok temu odeszli do wielkich klubów. Początki Upamecano w kadrze nie były udane – teraz ten młody duet (w sumie zaledwie 11 meczów w kadrze) ma przed sobą trudny test, być może jednego z nich w dalszej części turnieju zastąpi Varane.

Niewiele reprezentacji na świecie poradziłoby sobie w tak trudnej sytuacji. Jak poradzi sobie Francja? W meczu z Australią poradziła sobie doskonale, co świadczy o ogromnej liczbie świetnych piłkarzy, z których może wybierać selekcjoner, ale pamiętajmy, że pierwszy rywal „Trójkolorowych” na mundialu poprzeczki za wysoko nie zawiesił. Z Australią na środku obrony zagrał duet Dayot Upamecano (24 lata) - Ibrahima Konate (23). Obaj pochodzą z regionu paryskiego, obaj młodo wyjechali z ojczyzny do RB Lipsk, obaj ponad rok temu odeszli do wielkich klubów. Początki Upamecano w kadrze nie były udane – teraz ten młody duet (w sumie zaledwie 11 meczów w kadrze) ma przed sobą trudny test, być może jednego z nich w dalszej części turnieju zastąpi Varane.

W sercu gry – tak o środku pola mówią Francuzi — Pogbę i Kante mają zastąpić Adrien Rabiot i Aurelien Tchouameni. Ten pierwszy 4 lata temu na mundial nie pojechał, znalazł się na liście rezerwowych, którzy mieli być w gotowości w razie urazu kolegi tuż przed turniejem w Rosji. Rabiot oświadczył, że taka rola go nie interesuje, czym zraził do siebie opinię publiczną i selekcjonera. Dwa lata później wrócił do reprezentacji. Przeciwko Australii strzelił gola i dołożył asystę, czyli pokazał to, co pokazuje od początku tego sezonu w Juventusie. Spadku formy nie widać było również u Tchouameniego, jego kompana z pomocy, który po transferze z <a href="https://pl.canalplus.com/blog/artykuly/sport/ligue-liga-talentow">ligi talentów</a> bez większych kłopotów znalazł sobie miejsce w Realu, w klubie, którego koszulka waży chyba najwięcej. Z Australią emanował spokojem i pewnością siebie, był cały czas pod grą, odbierał piłki. 22-latek pokazuje, że ma w sobie potencjał, by zostać liderem.

W sercu gry – tak o środku pola mówią Francuzi — Pogbę i Kante mają zastąpić Adrien Rabiot i Aurelien Tchouameni. Ten pierwszy 4 lata temu na mundial nie pojechał, znalazł się na liście rezerwowych, którzy mieli być w gotowości w razie urazu kolegi tuż przed turniejem w Rosji. Rabiot oświadczył, że taka rola go nie interesuje, czym zraził do siebie opinię publiczną i selekcjonera. Dwa lata później wrócił do reprezentacji. Przeciwko Australii strzelił gola i dołożył asystę, czyli pokazał to, co pokazuje od początku tego sezonu w Juventusie. Spadku formy nie widać było również u Tchouameniego, jego kompana z pomocy, który po transferze z <a href="https://pl.canalplus.com/blog/artykuly/sport/ligue-liga-talentow">ligi talentów</a> bez większych kłopotów znalazł sobie miejsce w Realu, w klubie, którego koszulka waży chyba najwięcej. Z Australią emanował spokojem i pewnością siebie, był cały czas pod grą, odbierał piłki. 22-latek pokazuje, że ma w sobie potencjał, by zostać liderem.

Jednym z ulubieńców Deschampsa jest Antoine Griezmann, który przeciwko Australii zagrał w 68. meczu reprezentacji z rzędu! Mimo że od miesięcy nie imponuje formą, u selekcjonera ma pewne miejsce w składzie. W ustawieniu 1-4-2-3-1 Deschamps zarezerwował mu miejscu za napastnikiem. Zawodnik Atletico ma się poruszać między liniami pomocy i ataku, sprawiać by gra była bardziej „płynna”. To właśnie robił w meczu z Australią, grał na 1-2 kontakty, często zmieniał strony ataku, bardzo pomagał w grze defensywnej. „Grizou” lubi biegać, nie może być inaczej, skoro tyle lat spędził u <a href="https://pl.canalplus.com/blog/artykuly/sport/atletico-simeone-szansa" target="_blank" rel="noreferrer noopener">Diego Simeone</a>.

Jednym z ulubieńców Deschampsa jest Antoine Griezmann, który przeciwko Australii zagrał w 68. meczu reprezentacji z rzędu! Mimo że od miesięcy nie imponuje formą, u selekcjonera ma pewne miejsce w składzie. W ustawieniu 1-4-2-3-1 Deschamps zarezerwował mu miejscu za napastnikiem. Zawodnik Atletico ma się poruszać między liniami pomocy i ataku, sprawiać by gra była bardziej „płynna”. To właśnie robił w meczu z Australią, grał na 1-2 kontakty, często zmieniał strony ataku, bardzo pomagał w grze defensywnej. „Grizou” lubi biegać, nie może być inaczej, skoro tyle lat spędził u <a href="https://pl.canalplus.com/blog/artykuly/sport/atletico-simeone-szansa" target="_blank" rel="noreferrer noopener">Diego Simeone</a>.

W ofensywie Francuzi chcą doprowadzić do tego, by ich skrzydłowi znaleźli się w sytuacji 1x1 z bocznymi obrońcami przeciwnika. O resztę zadbają Kylian Mbappe i Ousmane Dembele, którzy mają niespotykaną łatwość wygrywania pojedynków. Mbappe zdobył we wtorek 29. bramkę w kadrze. Niespełna 24-letni napastnik PSG wcześniej czy później zostanie najskuteczniejszym piłkarzem w historii „Trójkolorowych”, na razie są nimi Thierry Henry i… Olivier Giroud! Aż trudno w to uwierzyć, ale w meczu z Australią napastnik Milanu strzelił 50. i 51 gola w reprezentacji.

W ofensywie Francuzi chcą doprowadzić do tego, by ich skrzydłowi znaleźli się w sytuacji 1x1 z bocznymi obrońcami przeciwnika. O resztę zadbają Kylian Mbappe i Ousmane Dembele, którzy mają niespotykaną łatwość wygrywania pojedynków. Mbappe zdobył we wtorek 29. bramkę w kadrze. Niespełna 24-letni napastnik PSG wcześniej czy później zostanie najskuteczniejszym piłkarzem w historii „Trójkolorowych”, na razie są nimi Thierry Henry i… Olivier Giroud! Aż trudno w to uwierzyć, ale w meczu z Australią napastnik Milanu strzelił 50. i 51 gola w reprezentacji.

Kiedy w maju 2021 roku, tuż przed mistrzostwami Europy, do kadry niespodziewanie po ponad 5 latach wrócił Benzema, wydawało się, że drzwi do reprezentacji dla Giroud się zamykają. Stało się jasne, że może być już tylko luksusowym rezerwowym. Po nieudanym dla Francuzów Euro Deschamps uznał, że zawodnik z taką pozycją będzie tylko psuł atmosferę, jeśli nie będzie grać w wyjściowym składzie i przestał powoływać byłego piłkarza Arsenalu. Jednak Giroud wrócił do kadry w marcu 2022, bo Benzema był kontuzjowany. Wrócił i strzelił 2 gole w 2 meczach. Na czerwcowe mecze Ligi Narodów nie dostał powołania, ale wrócił we wrześniu, bo… Benzema był kontuzjowany! Zaliczył gola i asystę, dobrze współpracował z Mbappe, z którym wcześniej nie było mu po drodze i przekonał selekcjonera, że może być świetną alternatywą dla Benzemy. Kontuzja zdobywcy Złotej Piłki otworzyła drogę 36-latkowi do zagrania turnieju życia. W 2018 roku Giroud został mistrzem świata, ale bramki w tamtym czempionacie nie strzelił. Napastnik Milanu to przykład zawodnika, który nie miał wybitnego talentu, ale pracą, determinacją, wiarą w siebie pokonywał kolejne przeszkody. W Ligue 1, której transmisje można oglądać w CANAL+, debiutował w wieku niespełna 24 lat, dosyć późno, w kadrze rok później. Nikt by wówczas nie uwierzył, że zostanie najskuteczniejszym piłkarzem w historii kadry Francji.

Kiedy w maju 2021 roku, tuż przed mistrzostwami Europy, do kadry niespodziewanie po ponad 5 latach wrócił Benzema, wydawało się, że drzwi do reprezentacji dla Giroud się zamykają. Stało się jasne, że może być już tylko luksusowym rezerwowym. Po nieudanym dla Francuzów Euro Deschamps uznał, że zawodnik z taką pozycją będzie tylko psuł atmosferę, jeśli nie będzie grać w wyjściowym składzie i przestał powoływać byłego piłkarza Arsenalu. Jednak Giroud wrócił do kadry w marcu 2022, bo Benzema był kontuzjowany. Wrócił i strzelił 2 gole w 2 meczach. Na czerwcowe mecze Ligi Narodów nie dostał powołania, ale wrócił we wrześniu, bo… Benzema był kontuzjowany! Zaliczył gola i asystę, dobrze współpracował z Mbappe, z którym wcześniej nie było mu po drodze i przekonał selekcjonera, że może być świetną alternatywą dla Benzemy. Kontuzja zdobywcy Złotej Piłki otworzyła drogę 36-latkowi do zagrania turnieju życia. W 2018 roku Giroud został mistrzem świata, ale bramki w tamtym czempionacie nie strzelił. Napastnik Milanu to przykład zawodnika, który nie miał wybitnego talentu, ale pracą, determinacją, wiarą w siebie pokonywał kolejne przeszkody. W Ligue 1, której transmisje można oglądać w CANAL+, debiutował w wieku niespełna 24 lat, dosyć późno, w kadrze rok później. Nikt by wówczas nie uwierzył, że zostanie najskuteczniejszym piłkarzem w historii kadry Francji.

Deschamps jest pragmatykiem. Nie interesuje go, czy gra jego zespołu porwie tłumy, interesują go tylko wygrane, dlatego na bokach obrony ustawił Benjamina Pavarda i Lucasa Hernandeza, którzy z powodzeniem mogą występować na środku defensywy. Ich zadaniem jest przede wszystkim zablokować boczne sektory boiska, by odciążyć z zadań defensywnych Mbappe, Dembele lub Comana. Po kontuzji Lucasa Hernadeza na lewej stronie defensywy gra jego młodszy brat Theo, lepszy w ofensywie, ale słabszy w defensywie. Po prawej stronie Pavarda zastąpić może Kounde, czujący się swobodniej na środku niż na boku obrony.

Deschamps jest pragmatykiem. Nie interesuje go, czy gra jego zespołu porwie tłumy, interesują go tylko wygrane, dlatego na bokach obrony ustawił Benjamina Pavarda i Lucasa Hernandeza, którzy z powodzeniem mogą występować na środku defensywy. Ich zadaniem jest przede wszystkim zablokować boczne sektory boiska, by odciążyć z zadań defensywnych Mbappe, Dembele lub Comana. Po kontuzji Lucasa Hernadeza na lewej stronie defensywy gra jego młodszy brat Theo, lepszy w ofensywie, ale słabszy w defensywie. Po prawej stronie Pavarda zastąpić może Kounde, czujący się swobodniej na środku niż na boku obrony.

Problemem mistrzów świata będą zmiennicy. Kolejne kontuzje lub pauzy za kartki osłabią przetrzebiony skład, przede wszystkim w ataku. O ile Coman jest jednym z najlepszych skrzydłowych na świecie, o tyle nie bardzo wiadomo, ile tej kadrze mogą dać dowołani w ostatniej chwili niedoświadczeni Marcus Thuram, syn Liliana mistrza świata z 1998 roku, który do kadry wraca po ponad roku, oraz Randal Kolo Muani, który w koszulce z kogutem na piersi uzbierał na razie całe 9 minut. Czy taki zespół może obronić tytuł mistrza świata? Odpowiedź na to pytanie poznamy 18 grudnia. Na razie Francja musi się skupić na wyjściu z grupy. autor: Rafał Dębiński [CANAL+]

Problemem mistrzów świata będą zmiennicy. Kolejne kontuzje lub pauzy za kartki osłabią przetrzebiony skład, przede wszystkim w ataku. O ile Coman jest jednym z najlepszych skrzydłowych na świecie, o tyle nie bardzo wiadomo, ile tej kadrze mogą dać dowołani w ostatniej chwili niedoświadczeni Marcus Thuram, syn Liliana mistrza świata z 1998 roku, który do kadry wraca po ponad roku, oraz Randal Kolo Muani, który w koszulce z kogutem na piersi uzbierał na razie całe 9 minut. Czy taki zespół może obronić tytuł mistrza świata? Odpowiedź na to pytanie poznamy 18 grudnia. Na razie Francja musi się skupić na wyjściu z grupy. autor: Rafał Dębiński [CANAL+]

Francja – oszukać przeznaczenie. Czy Trójkolorowi przełamią klątwę mistrza świata?

Polscy piłkarze zdążyli już po raz pierwszy zaprezentować się na trwających mistrzostwach świata. Po katarskich murawach będą też biegać arbitrzy na co dzień pracujący w Ekstraklasie. Była okazja lepiej ich poznać przy okazji pierwszego serialu o sędziach w CANAL+. Przed rokiem po zakończeniu rundy jesiennej w <a href="https://www.canalplus.com/pl/sport/ekstraklasa/">Ekstraklasie</a> na antenach <a href="https://www.canalplus.com/pl">CANAL+</a> widzowie mogli oglądać bezprecedensowy serial dokumentalny. W ośmioodcinkowej produkcji zrealizowanej przez Macieja Klimka można było poznać ośmiu czołowych polskich arbitrów. Kibice mogli ich zobaczyć w akcji dzięki podsłuchom, z którymi prowadzili mecze ligowe, ale też obejrzeć ich życie z innej, prywatnej strony. Pierwsze <a href="https://www.canalplus.com/pl/informacyjne/sedziowie/h/12039506_70029">dwa odcinki</a> poświęcono Szymonowi Marciniakowi i Tomaszowi Kwiatkowskiemu. I to akurat oni zostali wybrani przez FIFA do udziału w mistrzostwach świata.

Polscy piłkarze zdążyli już po raz pierwszy zaprezentować się na trwających mistrzostwach świata. Po katarskich murawach będą też biegać arbitrzy na co dzień pracujący w Ekstraklasie. Była okazja lepiej ich poznać przy okazji pierwszego serialu o sędziach w CANAL+. Przed rokiem po zakończeniu rundy jesiennej w <a href="https://www.canalplus.com/pl/sport/ekstraklasa/">Ekstraklasie</a> na antenach <a href="https://www.canalplus.com/pl">CANAL+</a> widzowie mogli oglądać bezprecedensowy serial dokumentalny. W ośmioodcinkowej produkcji zrealizowanej przez Macieja Klimka można było poznać ośmiu czołowych polskich arbitrów. Kibice mogli ich zobaczyć w akcji dzięki podsłuchom, z którymi prowadzili mecze ligowe, ale też obejrzeć ich życie z innej, prywatnej strony. Pierwsze <a href="https://www.canalplus.com/pl/informacyjne/sedziowie/h/12039506_70029">dwa odcinki</a> poświęcono Szymonowi Marciniakowi i Tomaszowi Kwiatkowskiemu. I to akurat oni zostali wybrani przez FIFA do udziału w mistrzostwach świata.

Pochodzący z Płocka Marciniak na mundialu zadebiutował przed czterema laty, przełamując trwającą przez dwie dekady nieobecność polskich arbitrów na światowej scenie. Ostatnim Polakiem, który poprowadził mecz mistrzostw świata jako sędzia główny, był Ryszard Wójcik, który był rozjemcą meczu Holandii z Koreą Południową. Marciniak przebił jego dorobek, prowadząc w Rosji dwa mecze fazy grupowej – Szwecji z Niemcami oraz Argentyny z Islandią. Ale że w obu doszło do kontrowersji, na kolejne już go nie wyznaczono. Nie zepsuło mu to jednak notowań i cztery lata później znów znalazł się w gronie najlepszych.

Pochodzący z Płocka Marciniak na mundialu zadebiutował przed czterema laty, przełamując trwającą przez dwie dekady nieobecność polskich arbitrów na światowej scenie. Ostatnim Polakiem, który poprowadził mecz mistrzostw świata jako sędzia główny, był Ryszard Wójcik, który był rozjemcą meczu Holandii z Koreą Południową. Marciniak przebił jego dorobek, prowadząc w Rosji dwa mecze fazy grupowej – Szwecji z Niemcami oraz Argentyny z Islandią. Ale że w obu doszło do kontrowersji, na kolejne już go nie wyznaczono. Nie zepsuło mu to jednak notowań i cztery lata później znów znalazł się w gronie najlepszych.

Na turnieju w Katarze najlepszy Polski sędzia po raz pierwszy pokaże się w sobotę (26.11). Choć wywołuje kontrowersje na wielu ekstraklasowych stadionach, koledzy po fachu niezwykle go cenią. W poświęconym mu odcinku w serialu “Sędziowie” jeden z nich przyznaje, że gdy na wewnętrznej grupie arbitrów toczy się zaciekła dyskusja na temat jakiejś sytuacji, zdanie Marciniaka jest rozstrzygające. W produkcji widać też, że sędziowie, którym Marciniak pomaga jako arbiter VAR, chętnie się na niego powołują w rozmowach z piłkarzami. Stwierdzenie, że “Szymon też tak to widział” pomaga czasem schłodzić sytuację.

Na turnieju w Katarze najlepszy Polski sędzia po raz pierwszy pokaże się w sobotę (26.11). Choć wywołuje kontrowersje na wielu ekstraklasowych stadionach, koledzy po fachu niezwykle go cenią. W poświęconym mu odcinku w serialu “Sędziowie” jeden z nich przyznaje, że gdy na wewnętrznej grupie arbitrów toczy się zaciekła dyskusja na temat jakiejś sytuacji, zdanie Marciniaka jest rozstrzygające. W produkcji widać też, że sędziowie, którym Marciniak pomaga jako arbiter VAR, chętnie się na niego powołują w rozmowach z piłkarzami. Stwierdzenie, że “Szymon też tak to widział” pomaga czasem schłodzić sytuację.

Charakterystyczny i niepodrabialny styl prowadzenia spotkań ma natomiast Tomasz Kwiatkowski, który chętnie wdaje się w dyskusje z zawodnikami. Zamiast rozdawać im kartki na prawo i lewo, stara się “rozmasować” sytuację, czyli tak porozmawiać z delikwentem, by emocje boiskowe na moment opadły. Pochodzący z Warszawy arbiter zna ksywki zawodników i chętnie ich używa, jest bardzo bezpośredni w kontakcie, a gdy wychodzi z tunelu, na cały głos krzyczy “ogieeeń!”. Zapytany przez Mikołaja Biegańskiego z Wisły Kraków, czy ten okrzyk pomaga, rozbrajająco odparł: “Czasami.”.

Charakterystyczny i niepodrabialny styl prowadzenia spotkań ma natomiast Tomasz Kwiatkowski, który chętnie wdaje się w dyskusje z zawodnikami. Zamiast rozdawać im kartki na prawo i lewo, stara się “rozmasować” sytuację, czyli tak porozmawiać z delikwentem, by emocje boiskowe na moment opadły. Pochodzący z Warszawy arbiter zna ksywki zawodników i chętnie ich używa, jest bardzo bezpośredni w kontakcie, a gdy wychodzi z tunelu, na cały głos krzyczy “ogieeeń!”. Zapytany przez Mikołaja Biegańskiego z Wisły Kraków, czy ten okrzyk pomaga, rozbrajająco odparł: “Czasami.”.

Światowa federacja doceniła jednak nie to, jak radzi sobie na murawie, ale to, jak współpracuje z arbitrami na boisku jako asystent wideo. 44-latek został więc drugim w historii polskim sędzią VAR, który bierze udział w mundialu. Pionierem przed czterema laty był Paweł Gil, dziś będący już na sędziowskiej emeryturze. Podczas trwającego turnieju Kwiatkowski był już dodatkowym sędzią VAR przy okazji meczu Hiszpanii z Kostaryką. Z kolei podczas spotkania otwarcia Kataru z Ekwadorem jako AVAR, czyli asystent wideo mający pomagać w rozstrzyganiu kwestii ewentualnego spalonego, pracował Tomasz Listkiewicz, będący obok Pawła Sokolnickiego częścią tercetu sędziowskiego Marciniaka. Na murawie całą polską trójkę będzie można zobaczyć podczas sobotniego (17.00) meczu <a href="https://www.canalplus.com/pl/sport/francja-dania/h/13077296_70062" target="_blank" rel="noreferrer noopener">Francji z Danią</a>. A już wcześniej można się przekonać, jak wygląda ich współpraca, oglądając serial <a href="https://www.canalplus.com/pl/sport/sedziowie" target="_blank" rel="noreferrer noopener">“Sędziowie”</a> w CANAL+ online. autor: Michał Trela [CANAL+]

Światowa federacja doceniła jednak nie to, jak radzi sobie na murawie, ale to, jak współpracuje z arbitrami na boisku jako asystent wideo. 44-latek został więc drugim w historii polskim sędzią VAR, który bierze udział w mundialu. Pionierem przed czterema laty był Paweł Gil, dziś będący już na sędziowskiej emeryturze. Podczas trwającego turnieju Kwiatkowski był już dodatkowym sędzią VAR przy okazji meczu Hiszpanii z Kostaryką. Z kolei podczas spotkania otwarcia Kataru z Ekwadorem jako AVAR, czyli asystent wideo mający pomagać w rozstrzyganiu kwestii ewentualnego spalonego, pracował Tomasz Listkiewicz, będący obok Pawła Sokolnickiego częścią tercetu sędziowskiego Marciniaka. Na murawie całą polską trójkę będzie można zobaczyć podczas sobotniego (17.00) meczu <a href="https://www.canalplus.com/pl/sport/francja-dania/h/13077296_70062" target="_blank" rel="noreferrer noopener">Francji z Danią</a>. A już wcześniej można się przekonać, jak wygląda ich współpraca, oglądając serial <a href="https://www.canalplus.com/pl/sport/sedziowie" target="_blank" rel="noreferrer noopener">“Sędziowie”</a> w CANAL+ online. autor: Michał Trela [CANAL+]

Sędziowie. Poznaj nieoczywistych reprezentantów Polski na mundialu

Nawet w ostatnim mistrzowskim sezonie nie brakowało sygnałów, że w największym piłkarskim fenomenie drugiej dekady XXI wieku coś się zacięło. Czy Atletico Madryt będzie jeszcze w stanie wrócić do walki z gigantami <a href="https://www.canalplus.com/pl/sport/la-liga/">La Liga</a>? 10 lat w świecie futbolu to szmat czasu, a tym bardziej 11 czy 12. Tyle zaś trwa era Cholismo w Atletico Madryt. Gdy w grudniu 2011 roku przejmował znajdujący się w całkowitej rozsypce zespół, a właściwie zlepek rozkapryszonych gwiazd, traktowano go jako opcję raczej tymczasową. Władze Atletico potrzebowały kogoś, kto po prostu ugasi szalejący w klubie pożar. Diego Simeone, którego historię lepiej można poznać w <a href="https://www.canalplus.com/pl/sport/laliga-legends-diego-simeone/h/13109722_70029">serialu LaLiga Legends</a> emitowanym w <a href="https://www.canalplus.com/pl/">CANAL+</a>, nadawał się do tego idealnie. Miał status legendy klubu, należał do grona ojców słynnego dubletu (mistrzostwo, Puchar Króla) z 1996 roku, ale co chyba najważniejsze, był bożyszczem fanów Los Colchoneros. Cokolwiek by nie zrobił w tamtym momencie, dostawał od nich możliwie najdłuższy kredyt zaufania. Familia (jak mówi się o właścicielach Atletico) miała spokój przynajmniej do końca sezonu.

Nawet w ostatnim mistrzowskim sezonie nie brakowało sygnałów, że w największym piłkarskim fenomenie drugiej dekady XXI wieku coś się zacięło. Czy Atletico Madryt będzie jeszcze w stanie wrócić do walki z gigantami <a href="https://www.canalplus.com/pl/sport/la-liga/">La Liga</a>? 10 lat w świecie futbolu to szmat czasu, a tym bardziej 11 czy 12. Tyle zaś trwa era Cholismo w Atletico Madryt. Gdy w grudniu 2011 roku przejmował znajdujący się w całkowitej rozsypce zespół, a właściwie zlepek rozkapryszonych gwiazd, traktowano go jako opcję raczej tymczasową. Władze Atletico potrzebowały kogoś, kto po prostu ugasi szalejący w klubie pożar. Diego Simeone, którego historię lepiej można poznać w <a href="https://www.canalplus.com/pl/sport/laliga-legends-diego-simeone/h/13109722_70029">serialu LaLiga Legends</a> emitowanym w <a href="https://www.canalplus.com/pl/">CANAL+</a>, nadawał się do tego idealnie. Miał status legendy klubu, należał do grona ojców słynnego dubletu (mistrzostwo, Puchar Króla) z 1996 roku, ale co chyba najważniejsze, był bożyszczem fanów Los Colchoneros. Cokolwiek by nie zrobił w tamtym momencie, dostawał od nich możliwie najdłuższy kredyt zaufania. Familia (jak mówi się o właścicielach Atletico) miała spokój przynajmniej do końca sezonu.

<h2>DIEGO SIMEONE: POCZĄTKI SUKCESÓW</h2>

Nawet najwięksi optymiści nie spodziewali się tego, co nastąpi w ciągu kolejnych niespełna 3 lat. Już pół roku po nominacji Cholo zdobył Ligę Europy. Maszyna ruszyła i zacięła się dopiero w dogrywce pamiętnego finału Ligi Mistrzów w 2014 roku w Lizbonie. W erze tiki taki, dominacji futbolu opartego na posiadaniu piłki, Cholo zaproponował coś całkowicie odmiennego. Atletico piłki nie chciało, w ekstazę wpadało, kończąc mecz wynikiem 1:0. Każda większa wygrana traktowana była niczym niepotrzebna ekstrawagancja. W świecie piłkarskich garniturów i surdutów pojawiła się ekipa ubrana w robotnicze stroje, rozpychająca się łokciami, faulująca przebiegle, harująca po stachanowsku i wykonująca co do kropki polecenia swojego pryncypała.

Nawet najwięksi optymiści nie spodziewali się tego, co nastąpi w ciągu kolejnych niespełna 3 lat. Już pół roku po nominacji Cholo zdobył Ligę Europy. Maszyna ruszyła i zacięła się dopiero w dogrywce pamiętnego finału Ligi Mistrzów w 2014 roku w Lizbonie. W erze tiki taki, dominacji futbolu opartego na posiadaniu piłki, Cholo zaproponował coś całkowicie odmiennego. Atletico piłki nie chciało, w ekstazę wpadało, kończąc mecz wynikiem 1:0. Każda większa wygrana traktowana była niczym niepotrzebna ekstrawagancja. W świecie piłkarskich garniturów i surdutów pojawiła się ekipa ubrana w robotnicze stroje, rozpychająca się łokciami, faulująca przebiegle, harująca po stachanowsku i wykonująca co do kropki polecenia swojego pryncypała.

<h2>ATLETICO MADRYT - PIŁKARSKI FENOMEN</h2>

Ferajna Simeone była zlepkiem futbolistów, z których co najmniej 70 proc nie miała prawa i nigdy by nie zagrała w żadnym topowym klubie europejskim. Cholo – trener, ale w sumie bardziej człowiek o mentalności zaciętego zakapiora z trudnych ulic argentyńskich miast – lepił swoje gwiazdy niczym Sauron Orków we Władcy Pierścieni. Choć nie brakowało w tej drużynie na niektórych pozycjach piłkarzy, odważę się napisać, wybitnych, to w codziennej obróbce byli niczym karni szeregowi jednostek elitarnych. Treningi kończące się omdleniami, a nawet pluciem krwią – nie ma sprawy, trenowanie do upadłego stałych fragmentów – oczywiście. Efekt: największy piłkarski fenomen drugiej dekady XXI wieku.

Ferajna Simeone była zlepkiem futbolistów, z których co najmniej 70 proc nie miała prawa i nigdy by nie zagrała w żadnym topowym klubie europejskim. Cholo – trener, ale w sumie bardziej człowiek o mentalności zaciętego zakapiora z trudnych ulic argentyńskich miast – lepił swoje gwiazdy niczym Sauron Orków we Władcy Pierścieni. Choć nie brakowało w tej drużynie na niektórych pozycjach piłkarzy, odważę się napisać, wybitnych, to w codziennej obróbce byli niczym karni szeregowi jednostek elitarnych. Treningi kończące się omdleniami, a nawet pluciem krwią – nie ma sprawy, trenowanie do upadłego stałych fragmentów – oczywiście. Efekt: największy piłkarski fenomen drugiej dekady XXI wieku.

Tyle że utrzymanie się w elicie ciągle doskonalącego się futbolu światowego wymaga zmian. Nawet wielkie drużyny, ot choćby Barca Guardioli, mają swoją datę ważności. Nie inaczej było w przypadku Atletico i nie chodzi tu o takie oczywistości jak starzejący się bądź odchodzący do lepiej płacących klubów gracze. Chodzi o taktykę, element zaskoczenia rywala. Po przegranym drugim finale Ligi Mistrzów w Mediolanie w 2016 roku byłem w katakumbach San Siro. Min graczy Atletico a przede wszystkim samego Cholo nigdy nie zapomnę. Zdruzgotani to najłagodniejsze z przymiotników przychodzących mi do głowy. Liga Mistrzów to bez wątpienia obsesja Argentyńczyka. Wszystko inne daje zacne miejsce w kronikach historycznych Atleti, ale to uszaty puchar zapewnia nieśmiertelność trenerowi. Cholo wiedział, że jego pomysł na Atletico zaczyna trącić myszką. Obrał więc odmienny kierunek. Postanowił do starego schematu pracy i taktyki wprzęgnąć piłkarzy nieoczywistych, fantasistów jak to się ostatnio mawia.

Tyle że utrzymanie się w elicie ciągle doskonalącego się futbolu światowego wymaga zmian. Nawet wielkie drużyny, ot choćby Barca Guardioli, mają swoją datę ważności. Nie inaczej było w przypadku Atletico i nie chodzi tu o takie oczywistości jak starzejący się bądź odchodzący do lepiej płacących klubów gracze. Chodzi o taktykę, element zaskoczenia rywala. Po przegranym drugim finale Ligi Mistrzów w Mediolanie w 2016 roku byłem w katakumbach San Siro. Min graczy Atletico a przede wszystkim samego Cholo nigdy nie zapomnę. Zdruzgotani to najłagodniejsze z przymiotników przychodzących mi do głowy. Liga Mistrzów to bez wątpienia obsesja Argentyńczyka. Wszystko inne daje zacne miejsce w kronikach historycznych Atleti, ale to uszaty puchar zapewnia nieśmiertelność trenerowi. Cholo wiedział, że jego pomysł na Atletico zaczyna trącić myszką. Obrał więc odmienny kierunek. Postanowił do starego schematu pracy i taktyki wprzęgnąć piłkarzy nieoczywistych, fantasistów jak to się ostatnio mawia.

Jako że wywindował klub nie tylko sportowo, ale co za tym idzie też ekonomicznie na piedestał, kasa na transfery była. 80 mln – proszę bardzo, 130 mln – jeśli trzeba, wydamy – tak Familia reagowała na nową strategię Guru. Takie kwoty dawały wiarę, że Atleti już jest na równi z Realem, a co najmniej mającą swoje problemy Barcą. Wygrane w 2021 roku mistrzostwo, mimo licznych turbulencji napawało nadzieją, że czerwono-biały samolot leci do właściwego portu. Były to jednak tylko złudzenia. Już wiosna tamtego sezonu co bardziej wprawnym ekspertom otwierała oczy. Zwycięzców się jednak nie osądza.

Jako że wywindował klub nie tylko sportowo, ale co za tym idzie też ekonomicznie na piedestał, kasa na transfery była. 80 mln – proszę bardzo, 130 mln – jeśli trzeba, wydamy – tak Familia reagowała na nową strategię Guru. Takie kwoty dawały wiarę, że Atleti już jest na równi z Realem, a co najmniej mającą swoje problemy Barcą. Wygrane w 2021 roku mistrzostwo, mimo licznych turbulencji napawało nadzieją, że czerwono-biały samolot leci do właściwego portu. Były to jednak tylko złudzenia. Już wiosna tamtego sezonu co bardziej wprawnym ekspertom otwierała oczy. Zwycięzców się jednak nie osądza.

To, co dziś widzimy, nie jest efektem nagłego, nieoczekiwanego załamania. Być może skala degrengolady jest zbyt drastyczna. Niemniej jednak kierunek nie powinien zaskakiwać. Gdy 2 lata temu rozmawiałem z byłym piłkarzem Atletico – Augusto Fernandezem i zapytałem jakim trenerem jest Simeone, on mi odpowiedział anegdotą. Wiele lat wcześniej młody Augusto spotkał na swej drodze Simeone, gdy ten obejmował pogrążony w kryzysie wielki River Plate. W ekspresowym tempie podniósł drużynę, zdobywając nawet mistrzostwo (wtedy odbywały się w Argentynie rozgrywki w wymiarze półrocznym – mistrzostwo otwarcia „Apertura” i zamknięcia „Clausura”). Kibice, a za nimi włodarze giganta, widząc wielki potencjał zespołu (m.in. Radamel Falcao), zżymali się na toporny styl gry Milionerów. Zobligowany do jego zmiany Cholo podobno pogubił się zupełnie. Szybko pracę stracił.

To, co dziś widzimy, nie jest efektem nagłego, nieoczekiwanego załamania. Być może skala degrengolady jest zbyt drastyczna. Niemniej jednak kierunek nie powinien zaskakiwać. Gdy 2 lata temu rozmawiałem z byłym piłkarzem Atletico – Augusto Fernandezem i zapytałem jakim trenerem jest Simeone, on mi odpowiedział anegdotą. Wiele lat wcześniej młody Augusto spotkał na swej drodze Simeone, gdy ten obejmował pogrążony w kryzysie wielki River Plate. W ekspresowym tempie podniósł drużynę, zdobywając nawet mistrzostwo (wtedy odbywały się w Argentynie rozgrywki w wymiarze półrocznym – mistrzostwo otwarcia „Apertura” i zamknięcia „Clausura”). Kibice, a za nimi włodarze giganta, widząc wielki potencjał zespołu (m.in. Radamel Falcao), zżymali się na toporny styl gry Milionerów. Zobligowany do jego zmiany Cholo podobno pogubił się zupełnie. Szybko pracę stracił.

Pamiętając tamtą opowieść i patrząc na dzisiejsze Atletico, łatwo dostrzec analogie. Cholo, mimo zapewne szczerych chęci, nie potrafi przekształcić zespołu w lubiący i umiejący długo operować piłką organizm. Nie wykorzystuje też optymalnie najlepszych atutów swoich bądź co bądź nietuzinkowych piłkarzy albo nadmiernie kombinuje w przypisywaniu im pewnych boiskowych ról (np. Llorente, Saul). Co gorsza, Simeone zgubił gdzieś trenerskiego nosa. Nie wystawia często tych w najlepszej formie (np. Kondogbia, Correa), a gdy już to robi, nagle po kolejnym meczu znów zmienia zdanie. Nie rozwija, nie buduje piłkarzy, nie stawia nawet w minimalnym stopniu na młodych (ci zaś niemal w komplecie na wypożyczeniach robią furorę (Lino, Riquelme, Camello). Gubi się taktycznie. Raz chce grać z trójką obrońców, bo akurat jacyś gracze lepiej się w tym systemie czują, ale z drugiej strony, widząc słabe wyniki, wraca do korzeni 4-4-2. Chcąc pomieścić niektórych piłkarzy, wystawia w „11” graczy taktycznie bliźniaczych, którzy dublują się w sposobie grania i sektorach poruszania się na boisku.

Pamiętając tamtą opowieść i patrząc na dzisiejsze Atletico, łatwo dostrzec analogie. Cholo, mimo zapewne szczerych chęci, nie potrafi przekształcić zespołu w lubiący i umiejący długo operować piłką organizm. Nie wykorzystuje też optymalnie najlepszych atutów swoich bądź co bądź nietuzinkowych piłkarzy albo nadmiernie kombinuje w przypisywaniu im pewnych boiskowych ról (np. Llorente, Saul). Co gorsza, Simeone zgubił gdzieś trenerskiego nosa. Nie wystawia często tych w najlepszej formie (np. Kondogbia, Correa), a gdy już to robi, nagle po kolejnym meczu znów zmienia zdanie. Nie rozwija, nie buduje piłkarzy, nie stawia nawet w minimalnym stopniu na młodych (ci zaś niemal w komplecie na wypożyczeniach robią furorę (Lino, Riquelme, Camello). Gubi się taktycznie. Raz chce grać z trójką obrońców, bo akurat jacyś gracze lepiej się w tym systemie czują, ale z drugiej strony, widząc słabe wyniki, wraca do korzeni 4-4-2. Chcąc pomieścić niektórych piłkarzy, wystawia w „11” graczy taktycznie bliźniaczych, którzy dublują się w sposobie grania i sektorach poruszania się na boisku.

Tych argumentów można by jeszcze wiele przytoczyć. Niech tym zamykającym klamrę będzie jego przyjaciel i guru od przygotowania fizycznego – Profe Ortega. Już wczesną wiosną 2019 roku po przegranym dwumeczu z Juventusem w Lidze Mistrzów niektórzy piłkarze rzucili się do gardła Urugwajczyka. Powód – zawalił przygotowania przed starciem rewanżowym. Oficjalnie chwalony pod niebiosa, ale gdy się odrzuci całą otoczkę i propagandę, gołym okiem widać, że coś z zespołem od dawna jest nie tak. Mnożące się kontuzje to codzienność. Niektórzy, jak Gimenez czy Lemar, łapią po 5 urazów w sezonie. Ten pierwszy w akcie desperacji rzucił się nawet nie jogę. Nie pomogło. Na koniec polityka transferowa. Nie do końca wiadomo, o co w niej chodzi i kto tak naprawdę nią steruje. Niby ustawienie z wahadłowymi, a takowych jak na lekarstwo, niby wielki transfer Joao Felixa a Portugalczyk od 4 lat zagrał dobre mecze, licząc na palcach dwóch rąk, niby 4 napastników a żaden pasujący do Cholismo (no może z wyjątkiem wiernego niczym pies Correi).

Tych argumentów można by jeszcze wiele przytoczyć. Niech tym zamykającym klamrę będzie jego przyjaciel i guru od przygotowania fizycznego – Profe Ortega. Już wczesną wiosną 2019 roku po przegranym dwumeczu z Juventusem w Lidze Mistrzów niektórzy piłkarze rzucili się do gardła Urugwajczyka. Powód – zawalił przygotowania przed starciem rewanżowym. Oficjalnie chwalony pod niebiosa, ale gdy się odrzuci całą otoczkę i propagandę, gołym okiem widać, że coś z zespołem od dawna jest nie tak. Mnożące się kontuzje to codzienność. Niektórzy, jak Gimenez czy Lemar, łapią po 5 urazów w sezonie. Ten pierwszy w akcie desperacji rzucił się nawet nie jogę. Nie pomogło. Na koniec polityka transferowa. Nie do końca wiadomo, o co w niej chodzi i kto tak naprawdę nią steruje. Niby ustawienie z wahadłowymi, a takowych jak na lekarstwo, niby wielki transfer Joao Felixa a Portugalczyk od 4 lat zagrał dobre mecze, licząc na palcach dwóch rąk, niby 4 napastników a żaden pasujący do Cholismo (no może z wyjątkiem wiernego niczym pies Correi).

Wszystko, co opisane wyżej raptem pobieżnie kazałoby powiedzieć stanowczo – KONIEC. Tyle że w Atletico wszyscy pewnie zastanawiają się, co potem. To Simeone wyniósł Los Colchoneros na szczyt i utrzymał w sumie na dekadę. Przed nim, nie licząc cudownego 1996 roku, którego jako piłkarz też był przecież niebagatelnym twórcą, w Atletico rządziły dwa słowa: degrengolada i bailando. Trenerzy nawet o największych nazwiskach szargali je sobie, pracując na Calderon. Można powiedzieć: nicość – Simeone – nicość? Tego właśnie boi się Familia. Tego obawiają się kibice Atletico. Z jednej strony grzecznie by mu podziękowali, wszak świetnych trenerów na rynku trochę jest, ale czy którykolwiek nie połamie sobie zębów na tym wyjątkowo specyficznym klubie? Atletico chce być jak Real czy Barca, chce wygrać Ligę Mistrzów. Realnie jednak nie ma szans na dłuższą metę pod wieloma względami osiągnąć statusu gigantów La Liga. Może próbować i czasem wciskać się na dwa stojące fotele. To akurat Cholo umiał (umie?) robić. Z jednej wiec strony oczywiste fin de ciclo (koniec cyklu) z drugiej… no jak nie dać Diego kolejnej szansy… Bohaterami kolejnych odcinków cyklu <a href="https://www.canalplus.com/pl/sport/laliga-legends-diego-simeone/h/13109722_70029">La Liga Legends</a>, emitowanego na antenach CANAL+, będą Roberto Carlos, Julen Guerrero, Samuel Eto’o, Jesus Navas i Michael Laudrup. autor: Piotr Laboga [CANAL+]

Wszystko, co opisane wyżej raptem pobieżnie kazałoby powiedzieć stanowczo – KONIEC. Tyle że w Atletico wszyscy pewnie zastanawiają się, co potem. To Simeone wyniósł Los Colchoneros na szczyt i utrzymał w sumie na dekadę. Przed nim, nie licząc cudownego 1996 roku, którego jako piłkarz też był przecież niebagatelnym twórcą, w Atletico rządziły dwa słowa: degrengolada i bailando. Trenerzy nawet o największych nazwiskach szargali je sobie, pracując na Calderon. Można powiedzieć: nicość – Simeone – nicość? Tego właśnie boi się Familia. Tego obawiają się kibice Atletico. Z jednej strony grzecznie by mu podziękowali, wszak świetnych trenerów na rynku trochę jest, ale czy którykolwiek nie połamie sobie zębów na tym wyjątkowo specyficznym klubie? Atletico chce być jak Real czy Barca, chce wygrać Ligę Mistrzów. Realnie jednak nie ma szans na dłuższą metę pod wieloma względami osiągnąć statusu gigantów La Liga. Może próbować i czasem wciskać się na dwa stojące fotele. To akurat Cholo umiał (umie?) robić. Z jednej wiec strony oczywiste fin de ciclo (koniec cyklu) z drugiej… no jak nie dać Diego kolejnej szansy… Bohaterami kolejnych odcinków cyklu <a href="https://www.canalplus.com/pl/sport/laliga-legends-diego-simeone/h/13109722_70029">La Liga Legends</a>, emitowanego na antenach CANAL+, będą Roberto Carlos, Julen Guerrero, Samuel Eto’o, Jesus Navas i Michael Laudrup. autor: Piotr Laboga [CANAL+]

Koniec cyklu. Czy Diego Simeone zasługuje na kolejną szansę w Atletico?

Mistrzostwa świata i Ekstraklasa to tylko teoretycznie zupełnie inne galaktyki. W rzeczywistości jedne i drugie rozgrywki mają punkty wspólne. Dla kibiców polskich klubów turniej w Katarze wcale nie musi być okresem przymusowego odpoczynku od ligowych wątków. Po piątkowym meczu <a href="https://www.canalplus.com/pl/sport/lechia-gdansk-gornik-zabrze/h/13101660_70029">Lechii Gdańsk z Górnikiem Zabrze</a> Ekstraklasa zapadła w zimowy sen. Transmisje z meczów <a href="https://www.canalplus.com/pl/sport/ekstraklasa/">Ekstraklasy</a> w CANAL+ wrócą dopiero pod koniec stycznia. To jednak nie oznacza, że fani polskiej ligi aż na dwa miesiące muszą się całkowicie rozstać ze swoim hobby. Już od 19 listopada serial <a href="https://www.canalplus.com/pl/seriale/pilkarze-na-podsluchu/h/13095293_70030">“Piłkarze na podsłuchu”</a> pozwoli przeżyć wydarzenia minionej jesieni z perspektywy, jakiej jeszcze nigdy nie było. A także startujący niebawem mundial zawiera kilka ekstraklasowych śladów, które mogą sprawić, że nie tylko mecze reprezentacji Polski fani będą śledzić z wytężoną uwagą. Najważniejszy turniej piłkarski globu i polska liga to wcale nie są światy, które się wzajemnie nie przenikają. Podpowiadamy, gdzie patrzeć, by w Katarze dostrzec ekstraklasowe wątki.

Mistrzostwa świata i Ekstraklasa to tylko teoretycznie zupełnie inne galaktyki. W rzeczywistości jedne i drugie rozgrywki mają punkty wspólne. Dla kibiców polskich klubów turniej w Katarze wcale nie musi być okresem przymusowego odpoczynku od ligowych wątków. Po piątkowym meczu <a href="https://www.canalplus.com/pl/sport/lechia-gdansk-gornik-zabrze/h/13101660_70029">Lechii Gdańsk z Górnikiem Zabrze</a> Ekstraklasa zapadła w zimowy sen. Transmisje z meczów <a href="https://www.canalplus.com/pl/sport/ekstraklasa/">Ekstraklasy</a> w CANAL+ wrócą dopiero pod koniec stycznia. To jednak nie oznacza, że fani polskiej ligi aż na dwa miesiące muszą się całkowicie rozstać ze swoim hobby. Już od 19 listopada serial <a href="https://www.canalplus.com/pl/seriale/pilkarze-na-podsluchu/h/13095293_70030">“Piłkarze na podsłuchu”</a> pozwoli przeżyć wydarzenia minionej jesieni z perspektywy, jakiej jeszcze nigdy nie było. A także startujący niebawem mundial zawiera kilka ekstraklasowych śladów, które mogą sprawić, że nie tylko mecze reprezentacji Polski fani będą śledzić z wytężoną uwagą. Najważniejszy turniej piłkarski globu i polska liga to wcale nie są światy, które się wzajemnie nie przenikają. Podpowiadamy, gdzie patrzeć, by w Katarze dostrzec ekstraklasowe wątki.

Zacznijmy od spraw oczywistych. Drużyną, w której znajduje się najwięcej ekstraklasowych śladów, jest oczywiście kadra Czesława Michniewicza. Selekcjoner zabrał na turniej do Kataru rekordowo niewielu, bo tylko trzech zawodników aktualnie grających w polskiej lidze. Przyjemność oglądania swoich aktualnych piłkarzy na mistrzostwach świata będą więc mieli jedynie fani Pogoni Szczecin, Lecha Poznań oraz Legii Warszawa, którzy szczególnie będą ściskać kciuki odpowiednio za Kamila Grosickiego, Michała Skórasia i Artura Jędrzejczyka. Fani pozostałych klubów będą natomiast mogli się przyglądać swoim byłym piłkarzom. Z 26-osobowego grona, tylko Wojciech Szczęsny, Piotr Zielinski, Kamil Grabara, Jakub Kiwior, Nicola Zalewski, Matty Cash i Grzegorz Krychowiak nie rozegrali w karierze ani jednego meczu w Ekstraklasie. A to oznacza, że pozostała dziewiętnastka to dzieci polskiej ligi. Dzięki temu dumę z oglądania swoich byłych zawodników będą mogli poczuć kibice bardzo wielu polskich klubów.

Zacznijmy od spraw oczywistych. Drużyną, w której znajduje się najwięcej ekstraklasowych śladów, jest oczywiście kadra Czesława Michniewicza. Selekcjoner zabrał na turniej do Kataru rekordowo niewielu, bo tylko trzech zawodników aktualnie grających w polskiej lidze. Przyjemność oglądania swoich aktualnych piłkarzy na mistrzostwach świata będą więc mieli jedynie fani Pogoni Szczecin, Lecha Poznań oraz Legii Warszawa, którzy szczególnie będą ściskać kciuki odpowiednio za Kamila Grosickiego, Michała Skórasia i Artura Jędrzejczyka. Fani pozostałych klubów będą natomiast mogli się przyglądać swoim byłym piłkarzom. Z 26-osobowego grona, tylko Wojciech Szczęsny, Piotr Zielinski, Kamil Grabara, Jakub Kiwior, Nicola Zalewski, Matty Cash i Grzegorz Krychowiak nie rozegrali w karierze ani jednego meczu w Ekstraklasie. A to oznacza, że pozostała dziewiętnastka to dzieci polskiej ligi. Dzięki temu dumę z oglądania swoich byłych zawodników będą mogli poczuć kibice bardzo wielu polskich klubów.

Jedynym polskim klubem, który wysłał swojego aktualnego zawodnika na mundial do innej reprezentacji niż polska, jest Legia Warszawa. Po raz pierwszy taka sytuacja miała miejsce w 2010 roku, gdy Bojan Isailović z Zagłębia Lubin pojechał na mistrzostwa reprezentować Serbię, Andraż Kirm grał w reprezentacji Słowenii jako zawodnik Wisły Kraków, a Jan Mucha z Legii Warszawa bronił słowackiej bramki. Teraz rodzynkiem jest Filip Mladenović, lewy obrońca wicelidera Ekstraklasy, który ma szansę pokazać się w reprezentacji Serbii. Raczej nie będzie zawodnikiem podstawowego składu, w drużynie narodowej w minionym roku zagrał tylko raz, ale już sama obecność w gronie najlepszych zawodników w tak bogatym w piłkarski talent kraju jest dla niego sporym wyróżnieniem. To niejedyny ekstraklasowy wątek w serbskiej kadrze, bo wśród powołanych bramkarzy jest Vanja Milinković-Savić, który w 2016 roku rozegrał 29 meczów w Lechii Gdańsk. Bramkarz Torino w ostatnich meczach Ligi Narodów był numerem jeden. Niewykluczone więc, że fani z Pomorza zobaczą w Katarze znaną twarz.

Jedynym polskim klubem, który wysłał swojego aktualnego zawodnika na mundial do innej reprezentacji niż polska, jest Legia Warszawa. Po raz pierwszy taka sytuacja miała miejsce w 2010 roku, gdy Bojan Isailović z Zagłębia Lubin pojechał na mistrzostwa reprezentować Serbię, Andraż Kirm grał w reprezentacji Słowenii jako zawodnik Wisły Kraków, a Jan Mucha z Legii Warszawa bronił słowackiej bramki. Teraz rodzynkiem jest Filip Mladenović, lewy obrońca wicelidera Ekstraklasy, który ma szansę pokazać się w reprezentacji Serbii. Raczej nie będzie zawodnikiem podstawowego składu, w drużynie narodowej w minionym roku zagrał tylko raz, ale już sama obecność w gronie najlepszych zawodników w tak bogatym w piłkarski talent kraju jest dla niego sporym wyróżnieniem. To niejedyny ekstraklasowy wątek w serbskiej kadrze, bo wśród powołanych bramkarzy jest Vanja Milinković-Savić, który w 2016 roku rozegrał 29 meczów w Lechii Gdańsk. Bramkarz Torino w ostatnich meczach Ligi Narodów był numerem jeden. Niewykluczone więc, że fani z Pomorza zobaczą w Katarze znaną twarz.

Kanadyjczycy zdołali się zakwalifikować na mistrzostwa świata po raz pierwszy od 1986 roku. I choć oczy fanów w wielu krajach będą przy okazji ich meczów kierować się głównie na Alphonso Daviesa z Bayernu Monachium czy Jonathana Davida z Lille, kibice z Polski mogą w drużynie z Ameryki Północnej znaleźć inne ciekawe wątki. W bramce powinien stać Milan Borjan, mający na koncie już 68 meczów w narodowych barwach, który w Polsce pokazał się czternastoma występami w barwach Korony Kielce w 2017 roku, a obecnie występuje w Crvenej Zveździe Belgrad. Drogi do jego bramki może pilnować Steven Vitoria, mający na koncie 37 meczów w barwach Lechii Gdańsk w latach 2016-2019. Dziś ten środkowy obrońca regularnie występuje w portugalskim Chaves i często dostaje szanse od selekcjonera kadry narodowej.

Kanadyjczycy zdołali się zakwalifikować na mistrzostwa świata po raz pierwszy od 1986 roku. I choć oczy fanów w wielu krajach będą przy okazji ich meczów kierować się głównie na Alphonso Daviesa z Bayernu Monachium czy Jonathana Davida z Lille, kibice z Polski mogą w drużynie z Ameryki Północnej znaleźć inne ciekawe wątki. W bramce powinien stać Milan Borjan, mający na koncie już 68 meczów w narodowych barwach, który w Polsce pokazał się czternastoma występami w barwach Korony Kielce w 2017 roku, a obecnie występuje w Crvenej Zveździe Belgrad. Drogi do jego bramki może pilnować Steven Vitoria, mający na koncie 37 meczów w barwach Lechii Gdańsk w latach 2016-2019. Dziś ten środkowy obrońca regularnie występuje w portugalskim Chaves i często dostaje szanse od selekcjonera kadry narodowej.

Rzadko się zdarza, by w tak silnej drużynie, jak wicemistrzowie świata, udało się znaleźć polski wątek. Tak jest jednak za sprawą Josipa Juranovicia, który z Legią Warszawa w 2021 roku zdobył mistrzostwo Polski, po czym wyjechał do Celticu. Jako zawodnik Legii występował już na Euro 2020. Teraz fanom stołecznego klubu pozostaje śledzenie, jak sobie radzi na turnieju ich były prawy obrońca. Juranović długo był pewniakiem do miejsca w podstawowej jedenastce ekipy Zlatko Dalicia, ale w dwóch ostatnich meczach siedział na ławce rezerwowych, bo na jego pozycji szansę dostawał Josip Stanisić z Bayernu Monachium. W trakcie turnieju jakieś minuty powinien jednak dostać.

Rzadko się zdarza, by w tak silnej drużynie, jak wicemistrzowie świata, udało się znaleźć polski wątek. Tak jest jednak za sprawą Josipa Juranovicia, który z Legią Warszawa w 2021 roku zdobył mistrzostwo Polski, po czym wyjechał do Celticu. Jako zawodnik Legii występował już na Euro 2020. Teraz fanom stołecznego klubu pozostaje śledzenie, jak sobie radzi na turnieju ich były prawy obrońca. Juranović długo był pewniakiem do miejsca w podstawowej jedenastce ekipy Zlatko Dalicia, ale w dwóch ostatnich meczach siedział na ławce rezerwowych, bo na jego pozycji szansę dostawał Josip Stanisić z Bayernu Monachium. W trakcie turnieju jakieś minuty powinien jednak dostać.

Do Kataru polecieli nie tylko piłkarze znani z boisk polskiej ligi, ale też sędziowie. Kilku z nich – Szymona Marciniaka i Tomasza Kwiatkowskiego — można było bliżej poznać w serialu CANAL+ <a href="https://www.canalplus.com/pl/informacyjne/sedziowie/h/12039506_70029" target="_blank" rel="noreferrer noopener">“Sędziowie”</a>. Marciniak, wraz z asystentami Tomaszem Listkiewiczem oraz Pawłem Sokolnickim, będzie prowadził mecze mistrzostw świata, podobnie jak miało to miejsce już cztery lata temu w Rosji. Kwiatkowski został zaangażowany do udziału w turnieju jako sędzia VAR. Pochodzący z Warszawy arbiter zadebiutuje w tej roli na mistrzostwach świata. Cztery lata temu jedynym polskim sędzią VAR był Paweł Gil.

Do Kataru polecieli nie tylko piłkarze znani z boisk polskiej ligi, ale też sędziowie. Kilku z nich – Szymona Marciniaka i Tomasza Kwiatkowskiego — można było bliżej poznać w serialu CANAL+ <a href="https://www.canalplus.com/pl/informacyjne/sedziowie/h/12039506_70029" target="_blank" rel="noreferrer noopener">“Sędziowie”</a>. Marciniak, wraz z asystentami Tomaszem Listkiewiczem oraz Pawłem Sokolnickim, będzie prowadził mecze mistrzostw świata, podobnie jak miało to miejsce już cztery lata temu w Rosji. Kwiatkowski został zaangażowany do udziału w turnieju jako sędzia VAR. Pochodzący z Warszawy arbiter zadebiutuje w tej roli na mistrzostwach świata. Cztery lata temu jedynym polskim sędzią VAR był Paweł Gil.

autor: Michał Trela [CANAL+]

Ekstraklasowe ślady na mundialu. Przewodnik dla fanów polskiej ligi

Po obiecującym początku sezonu kariera błyskotliwego 22-latka wyhamowała. Kiedy Gareth Southgate powoływał kadrę do Kataru, nikt nawet nie dyskutował na temat kandydatury gracza Manchesteru United.

Po obiecującym początku sezonu kariera błyskotliwego 22-latka wyhamowała. Kiedy Gareth Southgate powoływał kadrę do Kataru, nikt nawet nie dyskutował na temat kandydatury gracza Manchesteru United.

Zapytany przed MŚ o dwóch najlepszych angielskich piłkarzy Neymar wymienił Harry’ego Kane’a i Jadona Sancho. W odpowiedzi Brazylijczyka, nieświadomego zapewne, że akurat piłkarz Manchesteru United mundial obejrzy w telewizji, jest dużo prawdy o postrzeganiu Sancho, jako wielkiego talentu. Jednak nawet największa wirtuozeria wymaga potwierdzeń w postaci trofeów, goli i asyst, a tego Anglikowi brakuje.

Zapytany przed MŚ o dwóch najlepszych angielskich piłkarzy Neymar wymienił Harry’ego Kane’a i Jadona Sancho. W odpowiedzi Brazylijczyka, nieświadomego zapewne, że akurat piłkarz Manchesteru United mundial obejrzy w telewizji, jest dużo prawdy o postrzeganiu Sancho, jako wielkiego talentu. Jednak nawet największa wirtuozeria wymaga potwierdzeń w postaci trofeów, goli i asyst, a tego Anglikowi brakuje.

Dla Jadona Sancho mundial to czas na poukładanie sobie w głowie pewnych spraw. Bo coraz częściej pojawia się pytanie: czy to piłkarz, na którego Erik Ten Hag może liczyć podczas budowania drużyny walczącej w Premier League o poważne cele? Chwil na myślenie miał zresztą ostatnio więcej, od początku listopada nie grał bowiem z powodu kontuzji. Wcześniej Ten Hag zaufał Sancho i reprezentant Anglii – wciąż chyba możemy o nim mówić w takim trybie, bo na tych MŚ życie się nie kończy – regularnie zaczynał mecze w podstawowej jedenastce.&nbsp; Dwie zdobyte w lidze bramki nie rzucały oczywiście na kolana. Jednak gołym okiem dało się dostrzec postęp w stosunku do poprzednich rozgrywek. Okazało się, że to zdecydowanie za mało, by przekonać do siebie Southgate’a. Stał się dla trenera kadry znikającym z pola widzenia punktem.

Dla Jadona Sancho mundial to czas na poukładanie sobie w głowie pewnych spraw. Bo coraz częściej pojawia się pytanie: czy to piłkarz, na którego Erik Ten Hag może liczyć podczas budowania drużyny walczącej w Premier League o poważne cele? Chwil na myślenie miał zresztą ostatnio więcej, od początku listopada nie grał bowiem z powodu kontuzji. Wcześniej Ten Hag zaufał Sancho i reprezentant Anglii – wciąż chyba możemy o nim mówić w takim trybie, bo na tych MŚ życie się nie kończy – regularnie zaczynał mecze w podstawowej jedenastce.&nbsp; Dwie zdobyte w lidze bramki nie rzucały oczywiście na kolana. Jednak gołym okiem dało się dostrzec postęp w stosunku do poprzednich rozgrywek. Okazało się, że to zdecydowanie za mało, by przekonać do siebie Southgate’a. Stał się dla trenera kadry znikającym z pola widzenia punktem.

Selekcjoner po raz ostatni dał mu szansę nieco ponad rok temu, gdy Anglicy grali z Andorą. Na razie więc licznik występów dla Synów Albionu zatrzymał się na 23 meczach. To sytuacja, której nikt nie miał prawa się spodziewać, kiedy Sancho przenosił się z Borussii Dortmund na Old Trafford. I nie chodzi o samą kwotę transferu, 73 miliony funtów wbrew pozorom w warunkach <a href="https://www.canalplus.com/pl/sport/premier-league/">Premier League</a> nie robią już na obserwatorach aż takiego wrażenia, ale o wyczyny w Bundeslidze. Sancho po przeprowadzce z innego klubu z Manchesteru, czyli City, w Westfalii naprawdę dobrze się bawił. 50 trafień dla Dortmundu robiło wrażenie i tylko kwestią czasu stał się kolejny ruch w karierze. Owszem, znalazło się kilku malkontentów, którzy twierdzili, że Bundesliga to nie ten poziom, a jako żywy dowód podawali np. Timo Wernera, który w Niemczech próbował (bezskutecznie, jak wszyscy zresztą) ścigać się z <a href="https://www.canalplus.com/pl/sport/wszystkie-gole-lewandowskiego-w-laliga-santander/h/13095286_70029">Robertem Lewandowskim</a>, w Chelsea zaś uchodził za przeciętniaka.

Selekcjoner po raz ostatni dał mu szansę nieco ponad rok temu, gdy Anglicy grali z Andorą. Na razie więc licznik występów dla Synów Albionu zatrzymał się na 23 meczach. To sytuacja, której nikt nie miał prawa się spodziewać, kiedy Sancho przenosił się z Borussii Dortmund na Old Trafford. I nie chodzi o samą kwotę transferu, 73 miliony funtów wbrew pozorom w warunkach <a href="https://www.canalplus.com/pl/sport/premier-league/">Premier League</a> nie robią już na obserwatorach aż takiego wrażenia, ale o wyczyny w Bundeslidze. Sancho po przeprowadzce z innego klubu z Manchesteru, czyli City, w Westfalii naprawdę dobrze się bawił. 50 trafień dla Dortmundu robiło wrażenie i tylko kwestią czasu stał się kolejny ruch w karierze. Owszem, znalazło się kilku malkontentów, którzy twierdzili, że Bundesliga to nie ten poziom, a jako żywy dowód podawali np. Timo Wernera, który w Niemczech próbował (bezskutecznie, jak wszyscy zresztą) ścigać się z <a href="https://www.canalplus.com/pl/sport/wszystkie-gole-lewandowskiego-w-laliga-santander/h/13095286_70029">Robertem Lewandowskim</a>, w Chelsea zaś uchodził za przeciętniaka.

Team niedowiarków miał rację. Sancho to nie jest piłkarz, który – jak to robił w BVB – regularnie notuje po kilkanaście trafień w sezonie czy wbija się na koniec rozgrywek do najlepszej drużyny ligi. Przecież nie tak dawno, bo w kampanii 2019-20, notował najlepszy sezon ligowy w karierze, zdobywając 17 bramek i dorzucając do tego 16 asyst. Ale w Manchesterze poprzeczka powędrowała dużo wyżej i – nie ma się co oszukiwać – na razie Sancho nie potrafi jej przeskoczyć. Na razie jesteśmy świadkami zaledwie próbek możliwości piłkarza. I coraz częściej pojawiają się w brytyjskich mediach głosy, że jeśli w przyszłym roku Jadon nie udowodni, że jest wart zaufania, Ten Hag nie będzie miał żadnych oporów, by latem pozbyć się go z Manchesteru United.

Team niedowiarków miał rację. Sancho to nie jest piłkarz, który – jak to robił w BVB – regularnie notuje po kilkanaście trafień w sezonie czy wbija się na koniec rozgrywek do najlepszej drużyny ligi. Przecież nie tak dawno, bo w kampanii 2019-20, notował najlepszy sezon ligowy w karierze, zdobywając 17 bramek i dorzucając do tego 16 asyst. Ale w Manchesterze poprzeczka powędrowała dużo wyżej i – nie ma się co oszukiwać – na razie Sancho nie potrafi jej przeskoczyć. Na razie jesteśmy świadkami zaledwie próbek możliwości piłkarza. I coraz częściej pojawiają się w brytyjskich mediach głosy, że jeśli w przyszłym roku Jadon nie udowodni, że jest wart zaufania, Ten Hag nie będzie miał żadnych oporów, by latem pozbyć się go z Manchesteru United.

Przyjście Holendra na Old Trafford wydawało się idealną formułą dla 23-krotnego reprezentanta Anglii. W końcu ETH w Amsterdamie pracował z wieloma utalentowanymi i młodymi zawodnikami, a jego filozofią był futbol ofensywny, czyli taki, który Sancho kocha. Jest w nim miejsce na improwizację, drybling, popisy.&nbsp; Brytyjscy dziennikarze słusznie przypominają, że w pewnym momencie Sancho miał u Southgate’a wyższe notowania niż Phil Foden. Dziś jego kumpel z młodzieżowego zespołu Manchesteru City jest jednym z najważniejszych piłkarzy u Pepa Guardioli, a także olbrzymią obietnicą na mundial, nadzieją fanów kadry. Sancho zaś musi szukać sobie miejsca w przechodzącym bolesną transformację Manchesterze United.

Przyjście Holendra na Old Trafford wydawało się idealną formułą dla 23-krotnego reprezentanta Anglii. W końcu ETH w Amsterdamie pracował z wieloma utalentowanymi i młodymi zawodnikami, a jego filozofią był futbol ofensywny, czyli taki, który Sancho kocha. Jest w nim miejsce na improwizację, drybling, popisy.&nbsp; Brytyjscy dziennikarze słusznie przypominają, że w pewnym momencie Sancho miał u Southgate’a wyższe notowania niż Phil Foden. Dziś jego kumpel z młodzieżowego zespołu Manchesteru City jest jednym z najważniejszych piłkarzy u Pepa Guardioli, a także olbrzymią obietnicą na mundial, nadzieją fanów kadry. Sancho zaś musi szukać sobie miejsca w przechodzącym bolesną transformację Manchesterze United.

Reprezentacja to na razie sfera marzeń. Zagrał w niej tylko raz od feralnego dla Anglików finału przeciwko Italii. Był jednym z tych graczy, którzy nie wytrzymali wówczas ciśnienia. Gianluigi Donnarumma zatrzymał jego strzał. Wydawać się mogło, że tak młodego i zdolnego piłkarza tamta pomyłka nie naznaczy szczególnie mocno. Okazało się jednak inaczej.&nbsp; Kilka miesięcy temu po raz ostatni jakiś dziennikarz zapytał o Sancho, a selekcjoner odparł wtedy, że piłkarz ma naprawdę dużo do zrobienia, jeśli chce pojechać na mundial. Później pytano już tylko o inne kandydatury, żaden racjonalny spór nie mógł dotyczyć zawodnika grającego tak przeciętnie.

Reprezentacja to na razie sfera marzeń. Zagrał w niej tylko raz od feralnego dla Anglików finału przeciwko Italii. Był jednym z tych graczy, którzy nie wytrzymali wówczas ciśnienia. Gianluigi Donnarumma zatrzymał jego strzał. Wydawać się mogło, że tak młodego i zdolnego piłkarza tamta pomyłka nie naznaczy szczególnie mocno. Okazało się jednak inaczej.&nbsp; Kilka miesięcy temu po raz ostatni jakiś dziennikarz zapytał o Sancho, a selekcjoner odparł wtedy, że piłkarz ma naprawdę dużo do zrobienia, jeśli chce pojechać na mundial. Później pytano już tylko o inne kandydatury, żaden racjonalny spór nie mógł dotyczyć zawodnika grającego tak przeciętnie.

autor: Przemysław Rudzki [CANAL+]