Polskie filmy lat 70. – poznaj najlepsze z nich [TOP 15] 

“Rejs” (1970) - bez wątpienia jeden z najlepszych polskich filmów lat 70., a także w całej historii polskiej kinematografii 

Kultowe dzieło to majstersztyk pod każdym względem, którego nie da się zamknąć w sztywnych ramach nawet samej komedii. W tym wielkim improwizowanym w większości dziele swój udział mieli wielcy twórcy epoki: scenarzyści - Janusz Głowacki i Marek Piwowski, który był również reżyserem filmu, operator - Marek Nowicki, kompozytor muzyki – Wojciech Kilar oraz członkowie obsady - Stanisław Tym, Wojciech Pokora, Zdzisław Maklakiewicz, Jan Himilsbach, Andrzej Dobosz, Jerzy Dobrowolski, Jolanta Lothe oraz Wanda Stanisławska-Lothe. Słowem, ekstraklasa tamtych czasów.  

Rzecz dzieje się na pokładzie pewnego statku płynącego po Wiśle. Na wycieczkowy rejs załapuje się dwóch pasażerów na gapę. Jeden z nich, omyłkowo wzięty przez kapitana za KO-wca, usiłuje podołać swojej nieoczekiwanej roli i zapewnić pasażerom rozrywkę. Z początku niepewny, szybko się rozkręca, oferując ludziom wachlarz rozmaitych gier i zabaw, obowiązkowo z ich udziałem. Rozrywek intelektualnych wychodzi jednak za dużo, szybko więc uzupełniają zestawienie o zajęcia sportowe. Mikrospołeczność na pokładzie budzi się z letargu, a zabawa zaczyna wymykać się spod kontroli...     

Jeden z najlepszych polskich filmów lat 70. bawi tak samo po ponad pięciu / niemal sześciu dekadach od premiery. Dla Stanisława Tyma, który w obsadzie znalazł się przypadkowo, stał się trampoliną do kariery. Debiutował tu także Jan Himilsbach, rozpoczynając swój nieśmiertelny duet z “Maklakiem”. Produkcja porywa niesamowitym poczuciem humoru Marka Piwowskiego, zachwycając jednocześnie jego zmysłem obserwacji. Twórca bezlitośnie obnaża bowiem „nieporadność form na­szego zbiorowego życia”, w sposób absolutnie mistrzowski. 

Oglądaj w serwisie streamingowym CANAL+: “Rejs” 

Przeczytaj recenzję filmu “Rejs” 

Poznaj TOP 5 polskich komedii, które śmieszą od lat  

Mogą Cię zainteresować kultowe filmy Barei  

Sprawdź TOP starych polskich seriali  

Oto TOP polskich seriali komediowych 

“Hydrozagadka” (1971) - kryminalna komedia Andrzeja Kondratiuka to znakomita parodia propagandowego kina osadzona w pełnej absurdów rzeczywistości PRL  

Lata 70. bez wątpienia komedią stoją. Oto kolejna, genialna wśród nich. Fabuła filmu koncentruje się na zagadce znikającej wody podczas fali upałów w Warszawie. Do rozwiązania tajemniczego problemu zostaje wezwany As – superbohater w przebraniu inżyniera, który podejmuje walkę z tajemniczymi siłami – w tym hinduskim guru oraz księciem Kaburu – próbującymi ukraść wodę dla pustynnego kraju. 

„Hydrozagadka” to nie tylko komedia, ale też inteligentna krytyka epoki, opowiedziana w formie lekkiej i przewrotnej. Film wyprzedzał swoje czasy i do dziś zachwyca świeżością formy oraz błyskotliwością treści. W jednym z najlepszych polskich filmów lat 70. wystąpili m.in.: Roman Kłosowski, Iga Cembrzyńska, Jerzy Dobrowolski, Ewa Szykulska, Józef Nowak, Wiesław Michnikowski i Zdzisław Maklakiewicz. 

“Nie lubię poniedziałku” (1971) - szalona komedia pomyłek osadzona w realiach PRL’u  

Jeden z najlepszych polskich filmów lat 70. to błyskotliwa komedia obyczajowa w reżyserii Tadeusza Chmielewskiego, której akcja toczy się w stolicy w ciągu jednego chaotycznego, feralnego poniedziałku. Kilkanaście barwnych postaci — od zagubionego Włocha, przez zatroskanego milicjanta z dzieckiem, po zdeterminowanego robotnika z prowincji — przeżywa serię zabawnych i często absurdalnych wydarzeń, wynikających z przypadków i pomyłek. Historie bohaterów splatają się w zaskakujący sposób, tworząc obraz dnia pełnego nieporozumień, zamieszania i typowo PRL-owskich trudności. Film w satyryczny sposób pokazuje, jak wyglądało codzienne życie w Polsce lat 70., jednocześnie ukazując Warszawę jako pełne energii i charakteru miasto. Przez lekki humor i trafne obserwacje społeczne, „Nie lubię poniedziałku” pozostaje jedną z najbardziej pamiętnych i lubianych polskich komedii. Na ekranie zobaczysz m.in.: Jerzego Turka, Adama Mularczyka, Bohdana Łazukę, Kazimierza Witkiewicza, Kazimierza Rudzkiego, Wacława Kowalskiego i Halinę Kowalską. 

Oglądaj w serwisie CANAL+: “Nie lubię poniedziałku” 

Przeczytaj recenzję filmu "Nie lubię poniedziałku" 

Poznaj TOP filmów o PRL 

“Diabeł” (1972) - genialne psychologiczno-kostiumowe kino kontrowersyjnego twórcy, Andrzeja Żuławskiego  

O jednym z najlepszych polskich filmów lat 70. mówi się “jeden z pierwszych polskich horrorów”. W istocie mroczna, pełna ekspresji opowieść osadzona w czasie drugiego rozbioru Polski, w styczniu 1793 roku. Główny bohater, Jakub – były zamachowiec, który nie zdołał zabić króla – zostaje uwolniony z więzienia przez tajemniczego Nieznajomego. Ten prowadzi go z powrotem w rodzinne strony, gdzie Jakub konfrontuje się z upadkiem moralnym i ruiną dawnego życia. W obliczu zdrady, upodlenia i szaleństwa, otrzymuje brzytwę – narzędzie „oczyszczenia” – i zostaje zachęcony do wymierzania sprawiedliwości. 

Film ukazuje rozkład państwa i człowieka poprzez brutalne obrazy i alegoryczne sceny. Jakub, pod wpływem Diabła, stopniowo traci kontakt z rzeczywistością, pogrążając się w obłędzie i przemocy. Żuławski tworzy przejmującą metaforę duchowej katastrofy narodu – opowiadając nie tylko o jednostkowym szaleństwie, ale też o destrukcji Polski rozdartej przez rozbiory i wewnętrzne zepsucie. W głośnej, kontrowersyjnej produkcji Andrzeja Żuławskiego udział wzięli m.in.: Wojciech Pszoniak, Wiktor Sadecki, Michał Grudziński, Iga Mayr, Leszek Teleszyński, Małgorzata Braunek, Monika Niemczyk, Maciej Englert i Jerzy Zygmunt Nowak. 

Oglądaj w serwisie CANAL+: “Diabeł” 

“Ziemia obiecana” (1974) - pamiętna rola Daniela Olbrychskiego w adaptacji powieści Władysława Reymonta w wydaniu Andrzeja Wajdy  

Oto brutalna rzeczywistość przemysłowej Łodzi u schyłku XIX w. Trzej przyjaciele – Polak Karol, Niemiec Maks i Żyd Moryc – marzą o fortunie i wspólnie zakładają fabrykę. Aby osiągnąć cel, porzucają dawne ideały i przyjmują bezwzględne reguły kapitalistycznej gry. Film ukazuje nie tylko bezlitosny świat przemysłu, ale też cenę, jaką płacą jednostki za sukces w systemie opartym na pieniądzu i wyzysku. 

W obsadzie znaleźli się m.in.: Wojciech Pszoniak, Stanisław Igar, Daniel Olbrychski, Włodzimierz Boruński, Piotr Fronczewski, Andrzej Szalawski, Kalina Jędrusik, Franciszek Pieczka oraz Zbigniew Zapasiewicz. Jeden z najlepszych polskich filmów lat 70. nominowano m.in. do Oscara dla najlepszego filmu nieanglojęzycznego. Zdobył Diamentowe Lwy za najlepszą muzykę 40-lecia Festiwalu (Wojciech Kilkar), nagrodę za muzykę, scenografię, występ Wojciecha Pszoniaka oraz Złote Lwy dla najlepszego filmu na PFFF w Gdyni. 

Oglądaj w serwisie CANAL+: “Ziemia obiecana” 

Mogą Cię zainteresować również polskie filmy z Oscarem 

“Potop” (1974) - epickie historyczne dzieło Jerzego Hoffmana na podstawie słynnej powieści Henryka Sienkiewicza 

Już przeczytane? Pora na film!

Oglądasz polskich artystów czy zagraniczne gwiazdy? A może wolisz kino spoza głównego nurtu, festiwalowe odkrycia lub inne produkcje na konkretny temat? Mamy to wszystko w ofercie CANAL+!

Sprawdzam ofertę CANAL+ Seriale i Filmy

Monumentalna ekranizacja drugiej części trylogii pisarza w reżyserii Jerzego Hoffmana ukazuje losy młodego szlachcica Andrzeja Kmicica na tle dramatycznych wydarzeń potopu szwedzkiego w latach 1655–1660. Początkowo porywczy i pewny siebie chorąży orszański, Kmicic wikła się w zdradliwe układy polityczne, opowiadając się po stronie Radziwiłłów – magnatów wspierających szwedzkiego najeźdźcę. Utrata zaufania narzeczonej Oleńki Billewiczówny i szlachty zmusza go do refleksji nad własnymi czynami. Z czasem, przyjmując nowe nazwisko – Babinicz – Kmicic podejmuje próbę rehabilitacji. Staje się bohaterem, który z oddaniem walczy o wolność Rzeczypospolitej, m.in. podczas obrony Jasnej Góry. Jego przemiana z awanturnika w bohatera narodowego symbolizuje odkupienie win poprzez poświęcenie, honor i miłość. Film łączy wątki historyczne, patriotyczne i romantyczne, tworząc epicką opowieść o walce dobra ze zdradą i upadkiem. 

W jednym z najlepszych polskich filmów lat 70. wystąpili m.in.: Daniel Olbrychski, Małgorzata Braunek, Tadeusz Łomnicki, Kazimierz Wichniarz, Władysław Hańcza oraz Ryszard Filipski. Ponadto wzięło w nim udział łącznie 70 aktorów pierwszoplanowych, 600 drugoplanowych i 40 tysięcy statystów. Widowiskowa produkcja ma na swoim koncie m.in.: nominację do Oscara dla najlepszego filmu nieanglojęzycznego, nagrodę w Konkursie Młodego Kina za kreację Daniela Olbrychskiego, Nagrodę Publiczności oraz Złote Lwy dla najlepszego filmu (PFFF w Gdyni). Złotymi Gronami uhonorowano odtwórców głównych ról - Daniela Olbrychskiego i Małgorzatę Braunek. Złote Kaczki film zdobył w kategoriach: “najlepszy film historyczno-kostiumowy 100-lecia polskiego kina”, “najlepszy film polski” oraz za role Daniela Olbrychskiego i Tadeusza Łomnickiego. 

Oglądaj w serwisie CANAL+: “Potop” 

“Zapamiętaj imię swoje” (1974) - oparty na prawdziwej historii Eugeniusza Gruszczyńskiego psychologiczny dramat wojenny 

Polsko-radziecka produkcja w reżyserii Siergieja Kołosowa bazuje na prawdziwym życiorysie. Akcja filmu rozgrywa się w latach 1943–1974 i przedstawia losy kilkuletniego chłopca, który po wojnie zostaje rozdzielony z matką i wychowywany w Polsce przez nauczycielkę Halinę Truszczyńską. Po wielu latach matka odnajduje go w Polsce, a chłopak, teraz dorosły mężczyzna, staje przed trudnym wyborem między dwiema matkami... 

Obraz porusza temat traumy wojennej, tożsamości i poszukiwania korzeni, ukazując złożoność relacji rodzinnych w kontekście historycznym. W jednym z najlepszych polskich filmów lat 70. zagrali m.in.: Tadeusz Borowski, Ryszarda Hanin, Lyudmila Kasatkina, Leon Niemczyk i Andrzej Krasicki. Produkcja zdobyła nagrodę w Konkursie Młodego Kina za rolę Lyudmily Kasatkiny oraz nominację do Złotych Lwów w konkursie głównym na PFFF w Gdyni. 

“Nie ma róży bez ognia” (1974) - absurd goni absurd i absurdem pogania; komediowe arcydzieło Stanisława Barei  

To jedna z najbardziej rozpoznawalnych produkcji Stanisława Barei – mistrza ironicznego komentarza do rzeczywistości lat 70. Razem z Jackiem Fedorowiczem stworzył film, który mimo upływu lat wciąż bawi i porusza. Historia młodego małżeństwa nauczycieli, Wandy i Jana ukazuje groteskowy obraz walki o lepsze warunki mieszkaniowe w systemie pełnym absurdów. Gdy do ich życia wkracza były lokator z nietypową propozycją zamiany mieszkań, rusza lawina niedorzecznych sytuacji, której kulminacją jest zamieszkanie pod jednym dachem z… byłym mężem Wandy. 

„Nie ma róży bez ognia” to nie tylko błyskotliwa komedia, ale też dokument epoki – pełen trafnych obserwacji, celnych dialogów i uniwersalnego humoru. Dla tych, którzy pamiętają czasy PRL-u, film jest nostalgiczną podróżą w przeszłość; dla młodszych – okazją do poznania realiów, które dziś trudno sobie wyobrazić. 

Oglądaj w serwisie CANAL+: “Nie ma róży bez ognia” 

“Zaklęte rewiry” (1975) - niezapomniany klasyk z Markiem Kondratem w roli głównej  

Dramat obyczajowy Janusza Majewskiego powstał na kanwie powieści Henryka Worcella (Tadeusza Kurtyki). Ta z kolei bazowała na jego własnych doświadczeniach z pracy w krakowskim hotelu w okresie międzywojennym. Akcja jednego z najlepszych polskich filmów lat 70. toczy się w Krakowie lat 30. Głównym bohaterem jest Roman – chłopak z prowincji, który zaczyna pracę jako pomywacz w luksusowym hotelu „Pacyfik”. Wkracza w hermetyczny, pełen rygorów świat, gdzie karierę zdobywa się kosztem upokorzeń i konformizmu. Roman, mimo presji, próbuje zachować swoją godność i zasady. Czy uda mu się pozostać sobą w świecie zdominowanym przez cynizm? 

Nie jest to wierna adaptacja książki, lecz świetnie oddaje klimat epoki, realia życia hotelowej klasy pracującej i mechanizmy społecznych zależności. To poruszająca opowieść o dojrzewaniu, moralnych wyborach i próbie ocalenia własnej tożsamości w świecie pełnym fałszu.  

W filmie wystąpili m.in.: Marek Kondrat, Roman Wilhelmi, Roman Skamene, Michał Pawlicki, Stanisława Celińska oraz Čestmír Řanda. Obraz Janusza Majewskiego doczekał się kilku nagród i wyróżnień, m.in.: nominacji do Złotych Lwów i Złote Lwy za kreację Romana Wilhelmiego i dźwięk, a także nominacji do Złotego Niedźwiedzia na Berlinale.  

Ciekawostka - drugoplanowa postać Humaniewskiego jest pierwszą homoseksualną postacią w historii polskiej kinematografii, która jednocześnie nie jest epizodyczną. 

Oglądaj w serwisie CANAL+: “Zaklęte rewiry” 

Dowiedz się więcej o filmie 

Mogą Cię zainteresować najlepsze filmy z Markiem Kondratem 

“Człowiek z marmuru” (1976) - polityczny dramat obyczajowy Andrzeja Wajdy z legendarną rolą Krystyny Jandy 

Oto jeden z najważniejszych filmów w historii polskiego kina. Opowiada historię Agnieszki, młodej i ambitnej studentki szkoły filmowej (w tej roli Krystyna Janda), która postanawia zrealizować film dyplomowy o Mateuszu Birkucie – legendarnym przodowniku pracy z lat 50. Z pozoru budująca opowieść o bohaterze socjalizmu szybko zamienia się w śledztwo ujawniające niewygodne prawdy. Agnieszka dociera do świadków jego życia i odkrywa, że jego kariera została zbudowana na propagandzie, a upadek był wynikiem politycznych manipulacji. Mimo rosnących trudności i nacisków, dziewczyna nie rezygnuje z poszukiwania prawdy. Film jest krytycznym spojrzeniem na mechanizmy systemu komunistycznego i próbą rozliczenia się z mitologią PRL-u. Ukazuje również walkę o niezależność twórczą i prawo do mówienia niewygodnej prawdy. 

W obsadzie znaleźli się również: Jerzy Radziwiłowicz, Tadeusz Łomnicki, Jacek Łomnicki, Jerzy Radziwiłowicz, Bogusław Sobczuk, Wiesław Drzewicz oraz Kazimierz Kaczor. Jeden z najlepszych polskich filmów lat 70. doczekał się m.in. Nagrody Międzynarodowej Federacji Krytyki Filmowej (FIPRESCI) w Cannes w kategorii “najlepszy film”, Nagrody Dziennikarzy i nominacji do Złotych Lwów w konkursie głównym w Gdyni. 

Oglądaj w serwisie CANAL+: “Człowiek z marmuru” 

Mogą Cię zainteresować najlepsze filmy z Krystyną Jandą 

Poznaj TOP filmów Andrzeja Wajdy 

“Zofia" (1976) - doskonały dramat psychologiczny Ryszarda Czekały opatrzony muzyką Czesława Niemena z niezapomnianą kreacją Ruszardy Hanin  

Zofia, mieszkanka domu opieki, dowiaduje się, że jej córka i zięć otrzymali nowe mieszkanie. Od tego momentu jej największym pragnieniem staje się wspólne zamieszkanie z rodziną. Aby nie sprawiać kłopotu, planuje pomagać im w codziennych obowiązkach domowych. Jedyną siłą, która pozwala jej przetrwać, jest nadzieja na przyjęcie – nawet jeśli motywowana miałaby być wyłącznie wygodą czy interesem bliskich. 

“Zofia” jest fabularnym debiutem znanego z nagradzanych animacji reżysera. Genialne obrazuje trudności w relacjach między starszym pokoleniem a ich dorosłymi dziećmi, zwracając uwagę na samotność i marginalizację, z jaką często zmagają się osoby w podeszłym wieku. W obsadzie znaleźli się m.in.: Zdzisław Maklakiewicz, Zdzisław Mrożewski, Ryszarda Hanin i Andrzej Gazdeczka. Produkcję wyróżniono na PFFF w Gdyni Nagrodą Dziennikarzy. Zdobyła również Grand Prix na Międzynarodowym Festiwalu Filmów Autorskich w San Remo. 

“Barwy ochronne” (1976) - jeden z najlepszych polskich filmów lat 70. to psychologiczny dramat obyczajowy, za którym stoi Krzysztof Zanussi  

Produkcja porusza temat zderzenia dwóch postaw – młodzieńczego idealizmu i dojrzałego cynizmu – w środowisku akademickim. Fabuła rozgrywa się podczas letniego obozu naukowego, gdzie młody pracownik naukowy, Jarosław, konfrontuje swoje zasady z postawą starszego profesora Jakuba, który pokazuje mu, jak w rzeczywistości funkcjonuje system – oparty na kompromisach, układach i podporządkowaniu. Ich rozmowy ujawniają różnice światopoglądowe i prowokują pytania o moralność, uczciwość oraz rolę jednostki w strukturach władzy... 

Oto kino moralnego niepokoju lat 70. Tytuł symbolizuje sposób, w jaki ludzie ukrywają swoje prawdziwe motywy i poglądy, aby przystosować się do otoczenia. Obraz jest głęboką analizą relacji międzyludzkich i dylematów etycznych w rzeczywistości PRL. W jednym z najlepszych polskich filmów z lat 70. wystąpili m.in.: Piotr Garlicki, Zbigniew Zapasiewicz, Christine Paul-Podlasky i Mariusz Dmochowski. Produkcję uhonorowano m.in.: nagrodą za osiągnięcia aktorskie dla kreację Zbigniewa Zapasiewicza, nagrodą za scenariusz oraz Złotymi Lwami dla najlepszego filmu podczas PFFF w Gdyni. 

"Wodzirej” (1977) - kultowy dramat obyczajowy Feliksa Falka z pamiętną rolą Jerzego Stuhra 

Film „Wodzirej” w reżyserii Feliksa Falka opowiada o grzechu ambicji i moralnym upadku człowieka, który dla kariery jest gotów poświęcić wszystko. Głównym bohaterem jest Lutek Danielak (grany przez Jerzego Stuhra) – młody, przebojowy konferansjer z prowincji, który marzy o poprowadzeniu prestiżowego balu środowiskowego. Aby osiągnąć cel, Lutek nie cofa się przed intrygami, donosami i wykorzystywaniem znajomości. Jego obsesyjna pogoń za sukcesem prowadzi do całkowitego zatracenia skrupułów i ludzkiej przyzwoitości. 

Jeden z najlepszych polskich filmów lat 70. to doskonały psychologiczno-społeczny obraz, w subtelny, ale przenikliwy sposób ukazujący mechanizmy oportunizmu i konformizmu w realiach PRL. Niezapomniana kreacja Jerzego Stuhra uważana jest za jedną z najwybitniejszych w jego karierze. Poza Jerzym Stuhrem w filmie wystąpili również m.in.: Wiktor Sadecki, Bogusław Sobczuk, Sława Kwaśniewska i Jerzy Kryszak. Jeden z najlepszych polskich filmów lat 70. Uhonorowano m.in. nominacją do Złotych Lwów w konkursie głównym na PFFF w Gdyni.

Poznaj najlepsze filmy Jerzego Stuhra 

“Jak rozpętałem drugą wojnę światową” (1979) - nieprawdopodobna, ikoniczna wojenna komedia jest adaptacją powieści Kazimierza Sławińskiego   

Zabawna historia Franka Dolasa, pechowego żołnierza o wielkim sercu, który wierzy, że nieumyślnie przyczynił się do wybuchu II wojny światowej. W filmie śledzimy jego pełne komicznych wpadek i nieporozumień perypetie – od momentu mobilizacji aż po podróże przez różne kraje ogarnięte wojną. Bohaterowi, próbującemu wrócić do ojczyzny, przytrafiają się coraz bardziej nieprawdopodobne sytuacje...  

Mocnym punktem produkcji w reżyserii laureata Złotej Muszli, Tadeusza Chmielewskiego (“Ewa chce spać”, “Wierna rzeka”, “U Pana Boga za piecem”) jest bez wątpienia błyskotliwy, inteligentny humor. W rolach głównych wystąpili: Marian Kociniak, Wirgiliusz Gryń, Elżbieta Starostecka i Emil Karewicz. 

“Amator” (1979) - kino moralnego niepokoju w wydaniu Krzysztofa Kieślowskiego i Jerzego Stuhra

Filip Mosz, spokojny zaopatrzeniowiec z małego miasta pod Krakowem, kupuje kamerę 8 mm, by sfilmować narodziny i pierwsze lata życia swojej córki. Ten prosty gest, wynikający z potrzeby zachowania rodzinnych wspomnień, staje się punktem zwrotnym w jego życiu. Gdy wieść o jego zakupie rozchodzi się po zakładzie pracy, Filip otrzymuje zadanie przygotowania filmu dokumentującego pięciolecie istnienia przedsiębiorstwa. Wkrótce powstaje amatorski klub filmowy wspierany przez samego dyrektora zakładu.

Z czasem Mosz zaczyna odkrywać w sobie nieznane dotąd pokłady wrażliwości i twórczej pasji. Kamera staje się dla niego narzędziem nie tylko rejestracji, ale też krytycznej obserwacji rzeczywistości. Z człowieka zamkniętego w bezpiecznym świecie prywatności przeobraża się w artystę gotowego mówić głośno o tym, co inni wolą przemilczeć. Jego filmy nie wpisują się w oficjalną narrację – obnażają absurdy, niesprawiedliwości i moralne kompromisy codziennego życia. „Amator” to poruszający portret jednostki budzącej się do świadomości – zarówno artystycznej, jak i obywatelskiej – i płacącej za to wysoką cenę.  

Poza Jerzym Stuhrem w filmie zagrali również m.in.: Jerzy Nowak, Tadeusz Bradecki, Ewa Pokas oraz Bogusław Sobczuk. Jeden z najlepszych polskich filmów lat 70. nagrodzono m.in.: Nagrodą Specjalną na Berlinale, a także Brązowymi Lwami Gdańskimi za rolę Jerzego Stuhra oraz Złotymi Lwami dla najlepszego filmu na PFFF w Gdyni. Bez dwóch zdań, jedno z najlepszych dzieł lat 70.

Może Cię zainteresować film Stevena Spielberga o podobnej tematyce - “Fabelmanowie” 

Polskie filmy lat 70. - poznaj najlepsze z nich (spis treści): 

1. “Rejs” (1970, reż. Marek Piwowski) 

2. “Hydrozagadka” (1971, reż. Andrzej Kondratiuk)  

3. “Nie lubię poniedziałku” (1971, reż. Tadeusz Chmielewski) 

4. “Diabeł” (1972, reż. Andrzej Żuławski) 

5. “Ziemia obiecana” (1974, reż. Andrzej Wajda) 

6. “Potop” (1974, reż. Jerzy Hoffman) 

7. “Zapamiętaj imię swoje” (1974, reż. Sergei Kolosov)  

8. “Nie ma róży bez ognia” (1974, reż. Stanisław Bareja)  

9. “Zaklęte rewiry” (1975, reż. Janusz Majewski) 

10. “Człowiek z marmuru” (1976, reż. Andrzej Wajda) 

11. “Zofia" (1976, reż. Ryszard Czekała) 

12. “Barwy ochronne” (1976, reż. Krzysztof Zanussi) 

13. "Wodzirej” (1977, reż. Feliks Falk) 

14. “Jak rozpętałem drugą wojnę światową” (1979, reż. Tadeusz Chmielewski) 

15. “Amator” (1979, reż. Krzysztof Kieślowski)  

Zobacz także